Beste voetbalvrienden, Lieve voetbalvriendinnen, 

Voetbaltournooien. Toen ik nog een heel klein jongetje was, zonder brilletje en bier, was het leven heel overzichtelijk. Het bestond alleen maar uit voetballen, voetballen en voetballen. De F’jes en de E’tjes waren de mooiste tijd van mijn leven! Toen kon ik nog redelijk meekomen, jammer genoeg heb ik me daarna voor geen millimeter meer doorontwikkeld, als dat wel zo was had ik nu misschien tegen de basis van het derde aangehangen. Maar in ieder geval, vroeger op woensdagmiddag trainen en met twee graden boven nul en motregen tegen klonterharde geribbelde Nopa ballen aan punteren en dan bij voorkeur op het bovenbeen van iemand anders. Dan had je, mag ik dat zo zeggen, ja dat mag ik zo zeggen: Au. En dan op zaterdagochtend een wedstrijdje van 2 keer 20 minuten op een half veld en dan hopen dat je je enkels niet in een plastic zakje mee naar huis hoefde te nemen uit Harkema. En de rest van de week bestond ook alleen uit voetballen op het schoolplein, achter het gymlokaal, op het trainingsveld en bij de Merskekamp. Tussendoor natuurlijk wel af en toe naar de WC om een flinke bolus te draaien en een hapje eten, en handenarbeid op school van juffie Bauwien, maar verder voetbal. Heerlijke tijd! Vond ik leuk! 

Maar het hoogtepunt was ongetwijfeld de voetbaltournooien aan het einde van het seizoen. Dan had je niet één wedstrijdje op zaterdag maar zelfs wel vier of vijf! En dan kon je kampioen worden, maar het kon ook net zo goed niet. En dan na elke wedstrijd vol jeugdige opwinding aan een sinasstick of prikkebeen likkend bij de met viltstift bijgewerkte stand kijken of je nog kampioen kon worden samen met Ronald, Barry en Joost. En verbranden. En niezen van de hooikoorts. En als het echt een dolle zaterdag was, mocht je een frikadel in de pauze, die je bij de eerst volgende wedstrijd nog een keer of zes opboerde bij een sprint langs de vleugel. Gelukkig was ik vooral keeper. 

20 jaar later. Vervang de sinasstick voor bier en vervang de frikadel voor chinees en we zitten in Vries. Het enige echte verschil is dat de stand ons geen ruk meer interesseert en dat heeft vooral met het bier te maken en met het feit dat voor sommigen het leven nu uit meer bestaat dan voetbal. Voor sommigen ook niet trouwens. Volwassen kerels van tussen de midden 20 en begin 30 die onder bepaalde voorwaarden en onder begeleiding twee dagen uit van huis mogen en dan is er maar één plaats waar we met zijn allen heen willen: Naar de kloten!!! Kortom, een uitje waar je schuimbekkend van verlangen al maanden naar uit hebt gekeken. Geef het gekke, ondeugende jongetje in jezelf gewoon nog twee dagen lang de kans. Hieronder een exclusief en intiem inkijkje in een vrolijke dorpsclub die aan het eind van een slopend voetbalseizoen meedoet aan een voetbaltournooi op niveau:

Met blossende wangetjes van opwinding wordt elk jaar de reis van Bakkeveen naar Vries aanvaard, meestal gepaard gaande met simpele meezingers, zoals daar moet een xxxxxx in! En we hebben ‘L’, we hebben een ‘A’. Lalalalala! Eenmaal aangekomen hijsen we (ja, ‘we’ ja, ik mocht ook een keer meedoen) ons in de modekleuren roze, zwart en goud met het Bikkelsite.com logo op de borst en trekken we ten strijde. Vervolgens gaat kostbare tijd verloren met het voetballen van de nodige zinloze wedstrijden en dan om klokslag 10 over half vier is het ein-de-lijk zover! Hier hebben we op gewacht: Ti, ta, tettertijd! In een zelden vertoonde gezelligheid (meestal gepaard gaand met simpele meezingers, zoals: daar moet een xxxxxx in! En we hebben ‘L’, we hebben een ‘A’. Lalalalala!) wordt om te beginnen voor 980 euro aan muntjes besteld om deze in recordtijd om te zetten in bier en  urine. Menige voetbalheld vertoont na anderhalf uur vreugdevol nazitten al enige aangeschoten trekjes. In duidelijk Nederlands: zo smoor als een kapstok. En dan zijn we aanbeland bij het hoogtepunt binnen het tweedaagse hoogtepunt. Chinezen bij PINGGGGGG! Bij Ping kan het nooit normaal. Gelukkig maar, want normaal is saai. En saai is stom op dit soort dagen. Luid brullend komen 15 uitgelaten, aangeschoten plattelandsjongens aan in het Chineze horeca-etablissement. En wat roepen we dan ook alweer? Voetbalhelden? Juist ja: CHIPSSSSSS matte we ha!! En bier. En gooien. Maar wat hebben we een pret! Lekker zingen, brullen en dom praat. Luid vooral. Maar zo zijn we ook wel weer: altijd met respect. En ondanks alles wordt onze aanwezigheid zo op prijs gesteld dat we het volgend jaar altijd weer mogen komen. Daarna gaan we terug naar de feesttent. Als het moet stekkertrekken als er een slechte band is en feestvieren. De echte Bikkels vertrekken nog naar een lokale kinderdisco en dan hebben we weer een onvergetelijke (door de foto’s…) avond gehad. 

De volgende ochtend wordt wonder boven wonder iedereen weer wakker voor zover er geslapen is, maar ieder op zijn geheel eigen manier:

De ene met kwijl uit het mondje in een auto, een hele groep als een bos mikado stokjes in de tent, weer een andere in een slaapzak loodrecht onder de doellat (want dan word je niet nat van de regen), soms iemand in de bosjes, dan weer eens iemand dubbelgevouwen op een krat bier. Kortom het was gezellig! Vervolgens wordt er op zondag nog wat gevoetbald, maar daar moet u zich niet zo heel veel meer van voorstellen.

 Ik wens alle sportvrienden en sportvriendinnen een fenomenale en vooral vrolijke en gezonde zomer met heel veel pret! Na de zomer probeer ik het gewoon weer. Ik zou dolgraag een column schrijven over zinloos blaffende honden op onmogelijke tijden, het hoogst irritante taalgebruik op sociale media waarin iedereen elkaar zonder nadenken nadoet of mijn grote afkeer van Maxima (waarin ik bijna alleen in schijn te staan), maar het zal weer over voetbal moeten gaan. 

Noot van de auteur:

Graag had ik hier een schitterend verhaal geschreven over de eerste promotie in de clubgeschiedenis naar de tweede klasse. Maar voor de kopijdeadline is nog niet bekend of de babythee-helden van onze plaatselijke voetbaltrots de beslissingswedstrijden zegevierend hebben afgesloten. Als het scoreverloop en de derde, vierde en vijfde helft daar aanleiding toe geeft, kom ik hier wellicht in september op terug. Rest mij niks anders dan onze stoere blauw-witte babythee-helden succes te wensen:  succes, houzee, geef ze van jetje, neem ze in het ootje, laat ze een poepie ruiken, hou je haaks, maak ons trots, laat je niet ringeloren, messcherp vanaf de aftrap, stroop de mouwen op, geef geen 100 maar 120% voor je mooie dorp, knetter ouderwets de beuk er in, tik ze helemaal kleurenblind, je moet schieten anders kan je niet scoren, verkoop de beer niet voordat de huid geschoten is, de wedstrijd is niet gespeeld voor het laatste fluitsignaal geklonken heeft, de bal is rond, het is 11 tegen 11 tenminste aan het begin van de wedstrijd, laat daarom dit keer alleen je voeten spreken en vooral  jaag jullie hondstrouwe publiek twee weken lang dronken van bier en geluk de ziektewet in! 

thevoice@bikkelsite.com

No tags