Een column vooral over Noek de Vinger

22 jaar geleden. Eind jaren 80 en begin jaren 90 zat uw donkerblonde huiscolumnist op de middelbare school. In die tijd was ik een heel verlegen jongetje, zonder luide baard in de keel, die het leven veel, maar dan ook veel te serieus nam. Op de HEAO zou dat nogal bijtrekken en veranderde ik in het gekkie dat ik nu ben. Het zou nu wel een keer tijd zijn voor een volgende – meer volwassen –  stap in mijn persoonlijke ontwikkeling met dito vrijetijdskleding, maar dat geheel terzijde. 

Gezien mijn toen nog bange aard en mijn ietwat haperende motoriek had ik een, mag ik dat zo zeggen, ja dat mag ik zo zeggen: godsgruwelijke teringtyfuskuthekel aan gymnastiek. In die tijd was er ook een jongetje die nam toen het leven ook al niet serieus en die had helemaal geen hekel aan gymnastiek. Sterker nog, hij vond het fantastisch! Dat jongetje heette Noek de Haan. Gezien zijn, voor mij, angstaanjagende intimiderende fysieke fitheid en lenigheid was ik om irrationele reden doodsbang voor die jongen en bleef ik zover mogelijk uit de buurt.  Dat zou ik 22 jaar later nog doen, maar dan om hele andere reden. 

Met gym gingen de sporten nog wel. Sterker nog, ik was lang niet de slechtste zaalvoetballer. Niet zo goed als Noek natuurlijk, maar ook niet bedroevend slecht. Maar toestellen, daar had ik een bloedhekel aan. Waar meisjes zich gewoon ongesteld konden melden, moest ik altijd meedoen. Het ergste vond ik een hindernisparcours met alle marteltoestellen op een rijtje. Noek raffelde dat parcours af in 8 seconden en 3 honderdsten, ogenschijnlijk zonder met zijn voeten de grond te raken. Noek zweefde als een ware sportgod door de gymzaal. Voor hetzelfde parcours had ik 12 minuten en 58 seconden nodig. Ik moest er zelfs een keer voor nablijven, net zolang ik soepel met behulp van een trampoline over een bok zweefde. Ik heb er in mijn werkleven veel aan gehad dat ik soepel over een bok kon springen, bijvoorbeeld bij het schrijven van een vernuftig beleidsadvies voor het college van B&W in de gemeente Groningen. 

Ik had er een hekel aan. Na mijn 21^e – toen ik 15 kilo te zwaar was en alleen in mijn gezicht al 6 kilo kon afvallen – ben ik mij serieus gaan bezig houden met sporten en heb ik zowaar op dat gebied ook een ontwikkeling doorgemaakt. Door met uiterste discipline te fitnessen en te lopen, kan ik nu probleemloos een half uur achterelkaar hardlopen, 35 keer opdrukken en 65 kilo bankdrukken (terwijl ik ben begonnen met een bezemsteel). 

Maar we hadden het over Noek. Een jongetje met de zeer Hollandse naam De Haan die ontzettend van het leven genoot.

22 jaar later na 22 jaar geleden. Inmiddels was ik fysiek en qua persoonlijkheid aardig bijgetrokken en genoot ook ik volop van het leven. Het werk was fantastisch en de weekenden een feest.  In tegenstelling tot de toen nog bebrilde bange wezel die ik was (onee. 22 jaar geleden had ik nog geen brilletje). Vol zelfvertrouwen lekker brullen op het voetbalveld. En toen, zomaar op een zondagmiddag…… NEEEEE!!!!!!! Opeens ontwaarde ik tussen de blauwwitte voetbalhelden van Bakkeveen een Thais jongetje. Het zal toch GVD niet waar zijn! Mijn vleesgeworden jeugdtrauma in mijn lievelingsvoetbalshirt. Het jeugdtrauma doemde weer op, straks gaat hij mij slaan! Zes wedstrijden lang ben ik niet bij VV Bakkeveen geweest, doodsbang dat Noek wat engs zou doen. Willen Alex en Marlon een goed woordje voor mij doen bij Noek, zodat ik weer in de kantine kan? Ja, dat wilden ze wel, en nee, Noek heeft nooit een hekel aan mij gehad. Dus voorzichtig na een week of 7 weer eens in de kantine gegaan. Opeens uit het niets stak er opeens een vinger in mijn endeldarm en zag ik een guitig lachend vrolijk gezicht. Is een vinger in je reet het nieuwe slaan?? Noek leek mij wel te mogen, want hij ging tot mijn grote schrik in de kantine naast mij zitten. Hij ging vreemde vragen stellen en met klotsende oksels gaf ik antwoord. Hij moest heel hard om mij lachen. Frankie grappig? Wat is er met hem gebeurd? En altijd weer als je even niet op let tikt ie op de schouder? Wat doet deze domme hond keer op keer? Hij kijkt op zijn schouder en hup, weer een vinger in je reet. Of een krabbel aan je zak. Of een aai over je dij. Of het allerergste, een blaasje in je oor. Niks is zo vernederend als in je oor geblazen worden. In je gezicht spugen misschien, maar daar was zelfs Noek te fatsoenlijk voor. Een troost: hij deed dit bij iedereen! Meisjes kregen nog een bonus, die werden met Noek zijn goedgewassen tong over hun hele gezicht geslikt. En aan het oorgesabbeld. En weet ik wat nog meer. En het bijzondere is, van Noek wordt het geaccepteerd, terwijl anderen met dit gedrag het allemaal al eens rustig hadden mogen uitleggen bij de zedenpolitie met een strafblad als gevolg. 

Ik moest er erg aan wennen. In die tijd zat ik veel liever naast Folkert van der G. of Osama Bin Laden (die toen nog leefde) aan tafel dan naast Noek de Haan. Noek leek wel een enge ziekte, even was je er vanaf en altijd kwam het weer verwoestend terug. Likkend, blazend en vingerend. En altijd onverwacht. Behoudens Noek zijn fysieke activiteit mocht ik hem graag, maar dan wel bij voorkeur buiten een straal van 10 kilometer. En Noek mocht mij ook wel. 

Waar Noek is Dennis. Noek en Trainertje zijn altijd samen. Net als Rowena en Dirni, die zijn ook altijd samen. Als een van die twee er niet is, raak je altijd in de war en word je hopeloos ongerust. Er klopt iets niet, net als een lichaam zonder armen. Of een hoofd zonder neus of Frank zonder grijs haar. Zoals de Duitsers dat zo mooi kunnen zeggen: Irgendwo klopt etwa nicht. Tampert. Kriminalpolizei. Noek en Dennis komen uit Drachten en ik moet nog flink aanzetten om vaker in de Brink te zijn dan Noek en Trainertje. Ze houden zielsveel van Bakkeveen en Bakkeveen van hun. Bakkeveen is namelijk een fantastisch dorpje met een unieke open cultuur en een daghap. Noek en Trainertje rijden elke woensdag en donderdag helemaal van Drachten naar Bakkeveen voor het unieke daghapgevoel. Hartstikke gezellig, behalve die vinger in je reet, net als je een schep boerenkool in je mond wil stoppen. Tegenwoordig doet Noek nog maar één keer per dag een vinger in je bips of soms al helemaal niet meer, gewoon uit respect. Wij willen Noek niet meer missen. Noek is een uniek, altijd vrolijke en sprankelende persoonlijkheid in een land waar doorgaans de grauwe, grijze middelmaat heerst! Noek, bedankt dat je dit dorp hebt willen verrijken met je persoonlijkheid en dat je voetbalontwikkelingswerk hier heb willen doen en het dorp naar een hoger niveau hebt willen tillen. Want daar heb ik het in deze column nog niet eens over gehad. Dat je zowel letterlijk als figuurlijk boven iedereen uitsteekt, bewijst ook de foto in dit artikel.

No tags