Ergernissen: Kleding, schoeisel en andere onzin (2)

 Vorige maand heb ik u lastig gevallen met mijn ergernissen op het gebied van juichen in de voetballerij. Wat u er van vond kon me dit keer eigenlijk helemaal geen ene ruk schelen, maar ik vond het heerlijk! Het heeft bijzonder  helend en therapeutisch gewerkt. Mijn ergernis heb ik een plekje kunnen geven, ik heb het van me af kunnen schrijven, ik heb mijn geest vrij kunnen maken, ik heb het boek kunnen sluiten, ik hoef niet meer de kindertelefoon te bellen als het me even teveel wordt. Kortom: ik kan weer verder met mijn leven, en dat allemaal dankzij u, lieve Klupbladlezer! Door sommige mensen werd ik in dit heerlijke Brinkdorpje er op aangesproken dat ze mijn ergernis volledig deelden en waren verguld dat dit onderwerp eindelijk bespreekbaar is gemaakt en uit de taboesfeer is gehaald. U zult begrijpen, toen voelde ik mij helemaal de koning te rijk! 

Daarom ben ik (voorlopig) nog eenmaal egoïstisch en misbruik ik u schaamteloos vanuit therapeutisch oogpunt. Ik val u ongevraagd lastig met een andere ergernis in de voetballerij, of zeg maar gerust een hele verzameling ergernissen. Als ik dit in het Dorpsblad er uit heb gegooid, zegt mijn psycholoog, dan ben ik helemaal vrij en kan niks mij tegenhouden een geestelijk ongeremd, fantastisch 2012 te beleven en sluit ik zelfs niet uit dat mede door mijn positieve luidruchtige aanmoedigingen het Eerste van VV Bakkeveen zich alsnog handhaaft in de derde klasse zondagamateurs. Dus daar gaan we dan… 

Net als in het echte leven heb je in de voetballerij ook te maken met onverklaarbare en afschuwelijke modegrillen en hypes. En ook hier weer: eentje begint er mee en de rest huppelt er slaafs achteraan in een wanhopige poging er (als zeer beperkte voetballer) bij te horen. Karakterloos groepsgedrag.

Voorbeeldje? 

Gekleurde voetbalmuiltjes

De jonge Klupbladlezer kan het zich vast niet voorstelen, maar voorheen (voor 1995), was het heel gebruikelijk om op zwarte voetbalschoenen te voetballen, hoogstens gedecoreerd met drie witte strepen of een ander wit merkenlogo naar keuze, zoals daar is de Swoosh. Halverwege de jaren 90 zag ik tot mijn grote verbazing en afgrijzen bij AC Milan, ene Marco Simoni, voor het eerst als een… kan ik dat hier zo zeggen? Ik doe het gewoon… als een halve nicht over het voetbalveld dartelen op witte voetbalschoentjes. De hele voetbalwereld sprak er schande van! En terecht! In de macho, homofobische, voetbalwereld was er maar één schoenenmodekleur en dat was zwart, en de topmodelletjes waren van kangarooleer. Van Marco Simoni kon ik het nog wel hebben, die zette een trend, stak zijn hoofd boven het maaiveld uit en die durfde af te wijken van de grijze kleurloze massa, maar drie weken later liep iedereen op onbegrijpelijke witte muiltjes. 

Nu wordt er zelfs gevoetbald op roze-/paarse voetbalmuiltjes, waar ze zelfs in een balletschool hun neus voor ophalen. Toch niet bepaald een stoere macho wereld. Dus hierbij wil ik de hele voetbalwereld oproepen: iedereen is wel eens hopeloos in de war, er is altijd nog een weg terug, beter ten hele gekeerd als ten halve gedwaald, doe als de helden van VV Bakkeveen en koop massaal de Adidas copa mundial of een vergelijkbare voetbalschoen naar keuze, zoals daar is de Pony, Quick, Lotto, Hummel of Rucanor klassieke zwarte voetbalstapper! 

Vlooienbandje

Ik heb nu al door dat ik niet al mijn voetbalergernissen een plekje kan geven in deze column, dus daarom sla ik de 3M neusplakker even over en gaan we in één vloeiende beweging door naar het Yolanthe en Wesley balansvlooienbandje. 

  

Wesley was verliefd op Yolanthe en hij wist (begrijpelijkerwijs) blijkbaar niet wat hem overkwam. Yo kon Wes alles wijsmaken. Yolanthe had Wesley onder andere wijsgemaakt dat als je een zogenaamd balansbandje om je armpje zou dragen dit ergens goed voor was, de innerlijke ying yang balans, mentale lenigheid of dat soort Zen gereutel en dat allemaal door een mysterieus magnetisch krachtenveld. Persoonlijk denk ik dat er een hele andere reden was dat Wes heerlijk in zijn velletje zat… Als Yolanthe had gezegd dat Wesley voor elke voetbalwedstrijd een vers gedraaide lauw-warme hondendrol in zijn voetbalschoen moest doen, dan had hij dat zonder nadenken ook gedaan. Dat Wessepes zo’n vlooienbandje draagt was op zich niet eens zo heel erg, maar op de eerste week van het WK in 2010 liep het hele Nederlands elftal met die onzin op zijn pols, tot voorlichter Kees Jansma en de meegereisde privé kapper Hannibal Hanna aan toe. Niemand kon meer nadenken voor zich zelf. Ook deze, in mijn ogen, idiote modegrill woekerde als een vrij onschuldige pandemie door het hele land. Tot mijn grote afschuw heb ik deze onzin ook op de Bakkeveense voetbalvelden waargenomen. Of het helpt? Welnee! Ja, hooguit tussen de oortjes. Wie die onzin nu nog draagt? Bijna niemand! Maar er is wel iemand schuddebuikend en over de grond rollend van het lachen heel rijk mee geworden! Jaloers? Tuurlijk! 

Kampvuur

Ik merk dat ik met mijn ietwat negatief beladen laatste twee columns enigszins in herhaling begin te vallen terwijl ik diep in mijn hart zo’n enthousiast kereltje ben, maar ik moet nog wat kwijt. Wanneer dit is ontstaan weet ik niet, het is me door de vingers geglipt, maar van de ene op de andere dag viel het me op. Voor elke betaalde voetbalwedstrijd komen volwassen kerels met zijn allen op de middenstip bijeen om een groepsknuffel te doen, in goed Roemeens: een scrum. Volwassen mannen met roze voetbalschoentjes aan, slaan de armen om elkaar heen, iemand schreeuwt wat onzin uit, waarschijnlijk: Scherp vanaf het begin, stroop de mouwen op, 120% vanaf de aftrap en dan: Tike, Tike, Tike, Hé, Hé, Hé! Om vervolgens met 4-1 afgedroogd te worden. In 1988 en 1995 hebben we een prijs gewonnen zonder scrum, dus hou er mee op! Ik wacht op het moment dat een team met houtblokken, aanmaakhout, een liter benzine en vuuraanstekers het veld op komt om bij wijze van oppeppende teambuilding een kampvuur te stoken op de middenstip en dan een episch verhaaltje voor gaat lezen. 

Ik begin mij te irriteren aan mijn eigen negativiteit, daarom beloof ik u, dat ik u in de eerste column van 2012 alleen maar besprenkel met op de lezer gerichte positiviteit. Daarna zien we wel weer verder… 

Knuffel, 

Thevoice@bikkelsite.com

No tags