Een dag uit het leven van een VV Bakkeveen supporter en mijn ontmoeting met God

Hoi!

Zondag 13 april om 18:30 zat ik met mijn grote vriend Sjoerd , de voorzitter van VV Bakkeveen en enkele andere (oudere) dorpsiconen als laatste nog aan de kantinebar na een fenomenale pretvoetbalmiddag , waarbij ik langs de lijn weer als een luidschreeuwende loopse cliniclown tekeer was gegaan. Ik kan u zeggen, dat was hele grote blij met hard lachen! Uw eigen deeltijd Voice of Bakkeveen, mag daar als non-voetballer met de motoriek van een kleiduif, de actieradius van een naaktslak en de beenspieren van een poffertje gewoon bijzitten!!!

Nadat we allemaal zes gekookte eitjes hadden gepeld en opgegeten met alle latere bijwerkingen van dien, drie zakjes Nibbit hadden opgepeuzeld, anderhalf biertje hadden opgeslobberd (gelukkig had ik mezelf deze dag weer goed aan de ketting gelegd en was ik pas om 18.00 begonnen met tetteren) en ik voor de vierde keer die dag had uitgelegd hoe ik uiteindelijk mijn rijbewijs had gehaald en daarna hoe het kon dat ik op mijn 21^e met 4 jaar dispensatie nog in de B’s voetbalde (met als bijnaam Frank Bank) en wat voor rare gezichten dat in de kleedkamer opleverde en we en passant de situatie op de Krim ook nog hadden doorgenomen werd het steeds gezelliger en uiteindelijk werd het gelukkig weer heel plat en ordinair waar ik hier niet verder over uit zal wijden. Huilen van plezier!

Uiteindelijk kwam het er ook over waarom ik geen columnpjes meer schrijf. Nou, dat kon ik heel makkelijk uitleggen: de koek was op, de prik was van de cola, ik was door de onderwerpjes heen, ik kon psychisch niet meer tegen de onmenselijke stress van een keiharde kopijdeadline. Toen kon ik, tegen een burn-out aan, maar één conclusie trekken. Na één van de idiootste columns, over mijn vrijgezellenfeest, moest ik stoppen. Dat was voor u en zeker voor mij beter. De afgelopen tijd heb ik het ook geen seconde gemist. Maar de Voorzitter vond het ook prima als ik maar 2 of 3 columns per jaar zou afleveren. Nu kreeg ik toevallig de laatste weken al weer een heel klein beetje columnjeuk en voor komende maand heb ik al wel een idee. En de komende oktober of november column verheug ik me helemaal ontzettend gigantisch op, dat moet de spectaculairste uit mijn hele carrière als bikkelsite- en sluswachtercolumnist worden, als alles meezit. Dus de deal was gemaakt!

Het was toch al een fantastische dag. Want wat is er op zondag nou lekkerder dan om 12:43 wakker te worden (wakker worden op zondag  is sowieso al een meevaller..), heel langzaam van bed te klimmen, naar het toilet te gaan, een glaasje water te nemen, nog een glaasje water te  nemen, nog een glaasje water te nemen, naar het toilet te gaan en dan komt de eerste beloning van de dag: in de koelkast lonkt een fenomenale verse ambachtelijk gemaakte maaltijd van de culinaire topslager Henk Jan van Eik. Inmiddels weet ik precies hoe ik die veruit het lekkerst klaar kan maken. U bent zeker wel benieuwd naar het geheim? Ja he?! Nou vooruit: de maaltijd voorzichtig 4 minuut 40 op 600 watt in een Samsung Magnetron leggen. Niet verder vertellen hoor. Sssst. Dat is pure culinaire verwennerij! TV uit, anders word je alleen maar afgeleid van de goddelijke smaaksensatie en peuzelen maar. Hmmmmmm. Maar aan alle mooie dingen komt een eind, dus de maaltijd is ook een keer op. Nadat ik het bord ook bijna heb opgegeten, gooien we het een kant op en maken we ons voorzichtig klaar voor wat een ware topmiddag belooft te worden.  Ik begeef me met een luid kloppend hartje van verwachting naar het voetbalveld om daar te genieten van een zalige pot voetbal met helden, van wie ik sommigen zelfs mijn vrienden mag noemen. En verder staan er allemaal fantastische mensen langs de lijn, waarbij ik mij heel veilig voel. En wat ga je doen als je je veilig voelt? Compleet schaamteloos jezelf zijn….

Naast genieten van het voetbal, geniet ik ook van het Dorpse samenzijn. En ik zie een middagje naar het voetbalveld gaan, ook een beetje als mezelf even lekker uitlaten. En dat is ook nodig ook, want de vijf lange dagen daarna, moet ik weer alles wat in mijn geestelijke en fysieke mogelijkheden ligt geven voor de Groningse burger. Ik ben toch een beetje de kurk waar de gemeente Groningen op drijft, vind ik zelf. Dat betekent: keihard uit het raam kijken en daarna nog even snoeihard internetten. Nee, heus niet, ik heb echt verdomde druk de laatste tijd. Ik was laatst zelfs een keer moe toen ik thuis kwam. Echt! Goed besteed geld! Gelooft u het niet? Nou, loop gerust een keer een dagje mee!

En eigenlijk ben ik een ideale supporter, want dit nog niet hele forse mannetje heeft een stem die gemaakt is om gehoord te worden. En daar maak ik dan ook dankbaar gebruik van langs de lijn. Je hebt ook kerels van 140 kilo die klinken als Calimero, maar daar heb ik totaal geen last van. Ik weeg slechts de helft. Voorheen hield ik me wel eens een middagje in, omdat ik dacht, die onzin die ik uitkraam kan echt niet, maar dan hoorde ik aan het eind van de middag: Frankie we hebben je niet gehoord, zelfs de trainer zei dat wel eens.  Kwader kan je me niet krijgen. En het mooiste moment in mijn supporterscarriere was dat Alex verhit van de andere kant van het veld richting mij kwam rennen en luid riep: Frank, laat je GVD horen man, de supporters van de tegenpartij maken meer herrie. Nou, dat dienstbevel was niet aan dovemans oren gericht. En sindsdien laat ik me gewoon heerlijk gaan. Zo ook deze middag: vooral de momenten als een tegenstander zich na een miniem tikje als een meisje theatraal laat vallen, zijn voor mij de absolute krenten in de pap. Want reken er maar op dat die er dan verbaal van langs krijgen! Poe hee! Die gaan nooit meer liggen.

En na de wedstrijd beginnen de mooiste momenten van het weekend. Lekker met een man/vrouw of 30 extreme gezelligheid creëren in de kantine. En daarna blijft het fantastisch want dan ga ik naar mijn grote lieverds Klasien en Simonnnnnnnn Ouwe Rups om mij aldaar te laten onderdompelen in het warme bad van liefde en gezelligheid die ons fantastische dorpscafé De Brink ons biedt. Heerlijk!

San Marco

Leestip: hier volgt een compleet ander deel, als u dit tot nu toe al best een lang stuk vond, lees dit dan een andere keer, bijvoorbeeld tijdens een verkwikkende stoelgang. Vrouwen en meisjes die niks met voetbal hebben (zoals ik weinig met ballet heb; behalve dat ik wel eens zeg: het is belangrijk dat je goed op de bal let!), kunnen gewoon stoppen met lezen..

En dit was niet het eerste hoogtepunt van dit fenomenale weekend. Sterker nog, dit viel in het niet bij wat ik die dag daarvoor had beleefd. Als jongetje van zes denk je aan heel weinig dingen en bestaat het leven eigenlijk alleen maar uit voetbal. En er was één Nederlandse voetballer daar zo extreem goed in. Een combinatie van extreem veel voetbalkwaliteit gekoppeld aan een fenomenaal killersinstinct. De beste centrumspits die ooit op aarde heeft rondgelopen. Vier keer topscorer van de eredivisie, twee keer wereldvoetballer van het jaar, drie keer Europees topvoetballer van het jaar, twee keer topscorer van de Italiaanse serie A, drie keer winnaar van de Europacup 1, 4 keer Italiaans kampioen, etc, etc, etc. En in die tijd zag ik alles, alles van Ajax en alles van AC Milan. Toen was er nog geen Utopia, dus had je daar ook de tijd voor.

Maar dit is nog niks vergeleken wat hij Nederland en mij in het bijzonder nog meer heeft geschonken. In 1945 waren het de Canadezen en de Amerikanen die ons bevrijdden van het Duitse juk, maar in 1988 bevrijdde San Marco (toen nog maar 23 jaar) ons opnieuw! En hoe! Huilen, feesten, springen deed ik toen. Straten kleurden spontaan oranje. Het mooiste moment van mijn vroege jeugd. Veruit.

Alleen Marco voetbalde sinds een wedstrijd tegen FC Groningen, waarin Hij zichzelf met een domme actie blesseerde, met pijn. Zijn enkel lag sindsdien in puin. In zijn gretigheid om veel te voetballen en om het feit dat Ajax niet zonder Hem kon om de Europacup 2 te winnen stelde Cruijff (kon ook best aardig voetballen) Hem op op baggervelden tegen Malmö. Het was niet voor niks, want tegen Lokomotiv Leipzig kopte Van Basten op aangeven van Sonny Silooy in de finale het enige doelpunt binnen.  Maar achteraf gezien had Hij toen rust moeten nemen.

Met een Europacup 2 en een verrotte enkel op zak ging Hij naar Milaan waar Hij een grootheid werd en waar ze tot op de dag van vandaag vanaf de tribune Zijn naam scanderen. In 1992, 27 jaar nog maar, was zijn carrière voorbij. Denk aan Ibrahimovic, 31 alweer, beleeft nu zijn beste voetbalmomenten. Wat als San Marco ook tot zijn 33^e had kunnen voetballen, maar liefst ZES topjaren extra?! Dan was hij groter dan het voetbal geworden. En had wellicht Cruijff er aan moeten geloven als beste Nederlandse Voetballer allertijden. En als.. als… als… dan waren we ooit wel wereldkampioen geworden.

Mammie herinnert mij er nog vaak aan. In 1994 wou Gullit niet mee naar het WK, conflictje met Advocaat over het spelsysteem. Van Basten trainde een heel klein beetje, wat zou het toch mooi zijn als Marco nog één keer mee kon naar het WK, al was het maar voor elke wedstrijd het laatste kwartiertje. Elke dag kwam ik sprintend op mijn fiets van school naar huis om te kijken op teletekst of Hij al definitief meeging. Weken achter elkaar hetzelfde ritueel. Uiteindelijk ging het niet door, die kutenkel. Hij had die van mij wel mogen hebben, ik doe er toch niks mee.  Huilen, huilen, huilen. En een bushokje in elkaar trappen.

En dit was zijn voetbalcarriere. Daarna hebben we jaren niks van Hem vernomen. Zijn persoon nam mythische vormen aan. 1 keer in de drie jaar verscheen hij ergens, als topgolfer, een benefietwedstrijdje, in een programma van Hugo Borst, waarin hij op zijn 31^e Zijn carrière doornam aan de hand van alle belangrijke beeldmomenten uit zijn carriere. Deze documentaire kijk ik zeker 1 of 2 keer per jaar terug.  Fenomenale voetballer! En Hij sprak toen: ik hoop dat ik zo verstandig ben om niet meer terug te keren in de voetballerij en zeker geen trainer te worden. Hij is als trainer nog niet zo goed als dat Hij als voetballer was, maar Hij heeft het Nederlandse volk wel getrakteerd op de twee beste wedstrijden van deze eeuw. 2008 waren we bij voorbaat kansloos om de poule door te komen, want we moesten tegen de wereldkampioen en de vice wereldkampioen. Wat bleek? Aan de hand van de Meester  rolden we ze helemaal op met sprankelend voetbal.

Zo’n Nederlandse voetballer heeft de laatste 30 jaar niet op de velden rondgelopen. Bergkamp was leuk, Kluivert was aardig, Nistelrooy een goede afmaker. De enige die op gepaste afstand in de buurt kwamen waren Ruud Gullit (voormalig wereldvoetballer van het jaar en heeft Milan in zijn eentje kampioen gemaakt en een fenomenale nooit eerder vertoonde uitstraling, net iets meer dan Wout Brama en Siem de Jong) en Frank Rijkaard.

Bedankt voor alles Marco!!!!

Tegenwoordig  is Marco afgedaald tot diep in de provincie om dit landsdeel te vereren met zijn mythische aanwezigheid. Geniet er van , zou ik zeggen! Later zal je beseffen dat 1 van de beste voetballers en trainers ooit SC Heerenveen tijdelijk mondiale uitstraling heeft gegeven.

En wat bleek? Ronald Fokkema heeft de heilige eer om Marco van Basten bijna dagelijks te ontmoeten. Sterker nog: Marco van Basten weet gewoon wie Ronald Fokkema is!!! Daar mogen we als dorp best heel erg trots op zijn. Hij geeft leiding aan de catering in het Abe Lenstra stadion en kent daar alles en iedereen. Ronald is op de hoogte van mijn jeugdheld en hier hebben we in de kroeg goede en bijna emotionele gesprekken over gehad. Ronald zei een half jaar geleden, zo uit de losse pols, bijna nonchalant, alsof het niks is, ik regel wel dat jij een keer met Marco op de foto mag. Jaja….  Om een lang verhaal kort te maken:  zaterdag 12 april was het zover! Voor de uitwedstrijd tegen het venijnige Go Ahead Eagles zou ik even met Hem op de foto kunnen. Als een soort geestelijk gehandicapte die zijn allergrootste wens in vervulling mocht laten gaan in een TV uitzending van Knoop in je zakdoek.  Alles was geregeld. Zoiets kost je toch een paar slapeloze nachten. Voor de zekerheid de documentaire nog eens bestudeerd, je weet maar nooit. Ronald haalde mij samen met zijn moeder Nely Fokkema (die potjandorie ook gewoon wel eens met Marco schijnt te praten!) en Kees op. We waren veel te vroeg, dus trakteerde Ronald ons in een leeg stadion op een schitterende rondleiding langs alle skyboxen, spelershome, gangen en krochten van het Abe Lenstra stadion en daar hingen ook mooie foto’s van alle helden: Abe Lenstra, Erik Regtop, Igor Korneev, Ruud van Nistelrooy, Piet Keur, Camataru, Fritz Korbach enn Andre van Tuinen (onze eigen Andre van Tuinen was ooit man van de wedstrijd tegen Ajax en speelde Finidi George helemaal kleurenblind!).  Van opwinding hadden we grote pret. Van zenuwen allemaal slechte grapjes en uiteindelijk was het zover: op de foto met Marco! Ondanks alle wilde plannen om vragen te stellen aan de Hoogheid (houdt u van hobbies? Heeft u ook huisdieren?), kwam het hier op neer: Ik had de hele dag mijn bek open, behalve naast Hem. Maar de foto neemt niemand mij af!

Toedels,

The Voice

No tags