The Voice of Bakkeveen special edition: Stand up comedy in Amsterdam

Woensdag 5 november 2014 heb ik stand up comedy gedaan in Amsterdam. Hoe heb ik het in godsnaam in mijn hoofd durven halen om dat te gaan doen??? Dat verdient een uitleg.

19 jaar was ik. Ik zag er uit als hooguit 14. Ik had de hele zomer wakker gelegen en met een groot blok op mijn maag geleefd. Op basis van mijn gedrag tijdens mijn eigen HEAO introductiekamp op Ameland (als een blije loopse cliniclown) had iemand het in het hoofd gehaald om mij te vragen om plaats te nemen in de introductiecommissie voor het jaar daarna. In een vlaag van verstandsverbijstering had ik ‘ja’ gezegd. De avond daarna heb ik huilend in bed gelegen. Hoe kon dit lieve onschuldige verlegen Bakkeveense jongetje nou leiding geven aan stoere enge Leeuwarders die er 10 jaar ouder uitzagen dan ik?! Dat zou werkelijk niemand serieus nemen. Ze zouden me uitlachen en huilend naar een ballenbak sturen om daar te gaan luierduiken. Of erger. Dat zouden vier volle dagen hel op aarde worden. Nog erger dan 10 minuten in de sauna. Ik vond de leiding tijdens mijn eigen introductiekamp ook erg stom, doodeng en vervelend. Dat waren van die studentiekoze blaagjes  met natte winden haar die er met een blije plasser van genoten om eens heerlijk de stoere jongen uit te hangen, nazi regime te hanteren en vooral heel naar te gaan doen tegen de introducees. Heel doodeng volk waar dit verlegen knulletje ver van uit de buurt zou moeten blijven. Ik zag er verschrikkelijk tegenop. Maarja, ik kon me moeilijk afmelden omdat ik ongesteld was ofzo, dus met klotsende oksels die kant op.

Tijdens het eerste spel (waarin we een sleutelhanger en een pen moesten ruilen voor zo waardevol en origineel mogelijke andere spullen, zoals een niet te huffen kapotte zwart-wit televisie en oude mensen BH’s) gaf ik geen leiding, ik deed gewoon dolenthousiast mee met de leerlingen. Grappen maken en blij zijn. En wat bleek tot mijn stomme verbazing???? Met die houding luisteren al die stoere introducees graag naar je. Van nazi regime word je dwars en opstandig, maar naar een blij kereltje uit Bakkeveen werd gewoon geluisterd. Als ik meedeed met opruimen en vroeg of er mensen wilden helpen, meldden zich 15 mensen spontaan aan. Als die Natte Winden iemand een dweil in de bek gooiden en commandeerden op te ruimen, werd er geweigerd of gesaboteerd. Zoals ze in Roemenië zo mooi zeggen: een eye opener. Ik liet de rest van de leiding gewoon links liggen. Ik ging grote blije pret maken met de introducees. Dat introductiekamp was om meerdere redenen de mooiste week van mijn leven. Ik had gewoon een fenomenale gratis feestvakantie met 100 fantastische mensen, ik zong liedjes, was enthousiast  en de laatste avond mocht ik gewoon spellen presenteren, zingen, grappen maken op het podium tegenover 100 leerlingen. Dolle pret! En wat ging ik die week daarna weer dolgraag naar school! Weer naar ‘leerlingen’ toe, die mijn helden waren geworden. De jaren er na werd het steeds leuker! Sterker nog, ik hoefde bijna niks te doen, als ik de hele dag maar onzin uitkraamde, beetje sfeer proberen te maken  en ’s avonds als een blije clini clown op het podium stond. Ik genoot er van! En de leerlingen ook, maak ik mezelf wijs. Ik heb vijf jaar in de leiding gezeten. Ik moest zelfs nog mee toen ik al lang niet meer op school zat, als ik ’s avonds op het podium maar onzin uit zou kramen.

Tot mijn grote spijt moest ik daarna aan het werk. Nou ja… werk… Ik weet nog goed wat ik destijds bij mijn sollicitatie bij de gemeente Weststellingwerf antwoordde op de vraag: U heeft 1,5 jaar in het bedrijfsleven gewerkt. Wat is uw motivatie om ambtenaar te worden? Ik zei: ik ben nu 25 jaar en ik wil wel eens stoppen met werken. De laatste 40 jaar wou ik me eigenlijk niet meer zo druk maken. Aangenomen!

En in Weststellingwerf begon de mooiste tijd uit mijn werkende leven. Alleen er nam nog al eens iemand afscheid, of was 110 jaar ambtenaar, of er was een feestavond. En dan moesten er stukjes worden opgevoerd. En steeds liet ik me daarvoor gebruiken. Al met al wel een keer of 10. Maar er werd wel om gelachen. Misschien wel als hoogtepunt mijn eigen afscheidsspeech van deze gemeente in mijn eigen Bakkeveen, maar ook in korfbalkantines in Oldeholtpade en feestpaleizen in Boerenkoolstronkstradeel.  En toen hoorde ik al regelmatig: zeg, hier zou je eigenlijk een keer iets mee moeten doen. Jaja, dacht ik. Heus niet!!! Nadat ik weg ben gegaan bij deze gemeente, na een fenomenale tijd, ben ik abrupt gestopt met deze onzin. Het had wel een ongewenst neveneffect en dat heet beeldvorming, maar daar gaan we het nu over hebben. In het dorp kan me dat geen ruk schelen, maar op het werk is het niet echt handig en effectief.

In Bakkeveen begon ik mijn rubriek in het Dorpsblad, las eens een column voor in de voetbalkantine, deed eens een speech of lullige spelpresentatie tijdens ons verjaardagfeest BeF. Ik heb zelfs een keer op het botergeile Urk op een trouwerij staan speechen. De ene keer met iets meer succes dan de andere keer. Maar als ik de filmpjes terug keek, hoorde ik steeds wel mensen lachen. En nog regelmatig hoorde ik: je zou hier eens iets mee moeten doen. En steeds dacht ik: heus niet! Iemand wees mij eens op open podium in Amsterdam. Dat zou ik een keer moeten doen!! En ik las een paar jaar geleden in de Spits dat Arie van Arie en Sylvester ongeveer 5000 open podium optredens had gezien en dat hooguit 50 hem aan het lachen hadden gekregen. Toen begon ik te denken…  Toen ik thuis kwam ben ik wat op YouTube gaan zoeken en daar werd ik nou niet bepaald echt grote blij van. Toen ik dit tegen mijn grote vrienden Alex en Marlon zei, waren ze dolenthousiast. Sterker nog: ze moesten mee! Ze wilden hoe dan ook mee. Ze hadden al beloofd in hun broek te gaan plassen als ik alleen al de openingszin zou hanteren die ik ook op Urk had gebruikt. Er werden wilde plannen gemaakt. Dan zou ik eerst optreden en daarna zouden we als losgeslagen provinciale beesten door Amsterdam heen gaan dampen. En wat het mooie is van deze vrienden: als het niks zou worden en ik zou op het podium in huilen uitbarsten vonden ze het ook niet erg, maar fantastisch. Of ik zou bijvoorbeeld alleen een boertje laten in de microfoon. Of een scheet. Het zou allemaal niet uitmaken, we zouden er hoe dan ook een fantastische avond en nacht van maken. Deze planvorming is al van anderhalf jaar geleden.

Dus ik had na een uitgebreide zoektocht op internet wat mailtjes gestuurd naar enkele comedyclubs om mee te gaan doen met Stand up comedy open podium avonden. Alleen hier bleken grote wachtrijen van wel 2 maanden voor te zijn. Door diverse omstandigheden hadden we afgesproken dat het dit najaar pas zou plaatsvinden. En dan ook gewoon echt gaan doen. Niet als een half slap lauw ei de keutel vlak voor tijd weer in te trekken, maar gewoon Yolo, als een soepele baas knallen met die zooi! Onder het motto: het moet nu gebeuren, want als je eenmaal 30 bent hoeft het niet meer. En zo is het! Vinkje op de bucketlist. Check!  Dikke vette boks ouwe!

Vroeg of laat, of je wilt of niet, komt dan toch de volgende vraag opborrelen: ik heb mij nu wel aangemeld voor stand up comedy, maar wat ga ik in herejezusnaam nou zeggen op dat open podium? Toch wel handig  om hier op zijn minst even over na te danken. Tijdens een verkwikkende stoelgang en tijdens het hardlopen denk je hier eens over na en tijdens een manisch buitje tik je het uit. Zo dat zijn zeker vier aviertjes. Genoeg voor minstens een uur. Kwam er een mailtje binnen van de comedyclub: het optreden mag tussen de 6-8 minuten duren, dan gaat er een zoemer af en dan word je eigenlijk vriendelijk maar toch best wel met enige dwang verzocht het podium te verlaten.  Maar als ik u vertel dat het voorlezen van deze column al ruim 25 minuten zou duren, dan zou het hooguit anderhalf aviertje mogen zijn op een best wel groot letterformaat. Hoe doen we dit? Alles wat ik al had bedacht kon met een zwierige zwaai weer in de prullenbak. Opnieuw beginnen. Op een dag op Mallorca had ik hier aan de rand van het zwembad eens diep over nagedacht en kwam ik tot iets, ondertussen aantekeningen makend op mijn moddervette iphone 5s. Het zou met een flinterdun rood draadje een aaneenschakeling van slechte, treurige grappen worden waar in de praktijk al eens om gelachen is. Dus alle columns en speeches doorvlooien, diep in mijn geheugen graven, alle onzin die ik op Facebook en Hyves heb gezet opschrijven en daar iets van proberen te maken. Geen diepgravend gereutel, maar vrolijke onzin. En het mooie is: ik heb wel eens een column moeten herschrijven omdat ik na afloop dacht: dit kan natuurlijk iedereen in Bakkeveen lezen. Dat gaat niet goed. Maar nu zou ik voor een paar wildvreemde Amsterdammers staan en mijn grote vrienden Alex en Marlon. Jihaaaaaaaaaa! Alles kan dus. Zelfs plat en ordinair als ik zou willen. Maar dan moeten we wel voor 1 ding waken: er mag niet gefilmd worden!

Vervolgens bleek het op  mijn leeftijd nog best lastig om anderhalf A-viertje woord voor woord uit mijn hoofd te leren. Ik had mijzelf verplicht elke busrit naar Groningen hier 2 weken lang 20 minuten per rit aan te besteden. Net zoals ik mijn Hofam opleiding ook had aangepakt. En vervolgens tijdens de Milon cirkel op de sportschool en tijdens het rennen door de schitterende ecologische van welvaart van Bakkeveen steeds die handel in jezelf op te zeggen. Tot bloedens toe. Ik moest volledig vertrouwen op mijn teksten, want de podiumpresentatie zou ten opzichte van de meer geoefende kandidaat ruk zijn.

En toen werd het eindelijk 5 november! Door omstandigheden moesten we de rit naar Amsterdam in recordtijd afleggen. We hadden al grote voorpret. Bij het instappen in de auto in Bakkeveen ging het al gelijk lekker mis, maar daar zal ik hier verder niet over uitweiden.  Ik snap niet waarom, maar het was ook uitgesloten dat ik ging rijden. Keurig op tijd waren we in Amsterdam, maar Amsterdam is net iets anders dan Bakkeveen. In Bakkeveen is 1 parkeerplaats waar je zo naar toe kan rijden, maar in Amsterdam zijn allemaal ingewikkelde wegen, parkeerplaatsen en zelfs parkeergarages, kruisingen, trambanen, fietsers en vooral heel veel mensen en andere autootjes. En de gereserveerde parkeergarage waar je maar op 1 manier in terecht kan komen. Dus keurig 20 minuten te laat meldden we ons in de comedyclub. Gelijk naar de MC (presentator) gerend, excuses aangeboden, lol gemaakt en aangemeld. Ik zou in het tweede deel van de avond zitten. Dus ik kon al even kijken naar de anderen en er was nog enige gelegenheid om toch minstens twee biertjes voor de schrik naar binnen te kolken. Nadat we hadden gezien dat de ene comediant net wat meer succes had dan de andere, kwam ook Peter Pannekoek van DWDD nog wat materiaal testen. Tijdens het zeiken zelfs nog even met hem gesproken en gelachen. Dik!

Ja, en toen mocht ik. Er was geen weg meer terug! Mijn vrienden zaten op de eerste rij. Bij de MC was ik al opgevallen bij de optredens van de anderen, dus knallen met die zooi! Gewoon keurig oplepelen wat je uit je hoofd hebt geleerd. Alleen bij het begin hoorde ik Alex en Marlon al zo hard lachen en tot mijn grote schrik, wel gvd, ze zaten te filmen! In de war. Stop daarmee! Door kleine beginstress en de films moest ik noodgedwongen 1 stukje vier keer doen. Maar gewoon vet relaxed blijven en improviseren en toen was ik op gang en ging het eigenlijk best wel goed en soepel. Ik hoorde sommige mensen hard lachen (vooral Alex en Marlon en nog een paar) en het ging goed. Daarna nog uitgebreid leuk en lachen nagepraat  met de MC en vooral het advies gekregen om hier mee door te gaan. Dat denk ik niet, ik wou het 1 keer gewoon doen en ik vond het leuk! Gewoon omdat ik het een keer wou. Omdat het kan. Meer niet. Ik sluit niet uit dat ik nog één keertje ga naar een andere club, maar ik sluit het ook niet in. Bedankt voor het lezen! Joepdoei! X The Voice.

No tags