VV Bakkeveen Inside: Een ouderwets trainingskamp

Al sinds jaar en dag voel ik mij een betrokken supporter van VV Bakkeveen. Het allermooiste van VV Bakkeveen vind ik het Bakkeveen DNA dat al 25 onveranderd diepgeworteld zit in alle geledingen van de club. Of ik nou lang geleden bij de Molsjes, Henk van der Stouwe, Rick Douwsma en Kees van der Meulen bier zat te hakselbamselen, of ik doe nu precies hetzelfde bij Chris van de Belt, Silvan Siebenga, Rick Douwsma en Jesse van den Bos. De sfeer, de humor, de gezelligheid, het bierabsorberend vermogen, de taal,  is eigenlijk precies hetzelfde gebleven. Onbetaalbaar!! Zo angstaanjagend leuk. Leeftijdsverschil maakt ook geen trekveer uit, maak ik mezelf tegen beter weten in wijs. Beste lezers, we hebben gewoon allemaal de mazzel dat we in het  mooiste dorpje wonen in de driehoek Ameland, Apeldoorn en Antarctica.  Sta nu even 15 seconden stil bij dit voorrecht. Haal even diep adem, voel even bewust je lichaam en laat de lichamelijke sensaties toe die dit voorrecht losmaken en ga, op een moment dat jij er aan toe bent, verder met lezen.

Gezien bovenstaande bespiegelingen is het dan niet meer dan logisch dat voor mij het mooiste moment van 2022 was dat de trainer van mijn favoriete amateurclub VV Bakkeveen zei: we gaan op trainingsweekend en jij moet mee. Wat een wereldtrainer! Na enige protesten voor de bühne: ik ben geen lid, ik voetbal niet eens en dat is niet voor niks, ik ben ondanks mijn jeugdige/puberale uitstraling al tering oud,  ik ben motorisch zwakbegaafd, ik had biologisch gezien de opa van de huidige basiskeeper kunnen zijn, wil het team wel dat ik mee ga?! Al deze bezwaren werden één voor één onderuit gehaald, dus ik mag mee en wel voor de complete ervaring. Dat betekent inclusief training, wedstrijd en een bed. Dat betekent dat de droom die mij tussen mijn vijfde en twaalfde dag en nacht bezig heeft bezig gehouden mogelijk nu nog op mijn 46^e uit zou komen: mijn basisdebuut in het eerste elftal van VV Bakkeveen. Dit bracht bij mij het opgewonden gevoel los van een soort terminale patiënt met nog één laatste wens die in vervulling zou komen.

Het trainingsweekend zou inhouden: een lichte training op vrijdagavond, een wedstrijd tegen een allstar team op zaterdagmiddag en voetgolfen op zondagmiddag. De rest van het weekend zou in het teken staan van bijbelstudie, yoga, bewust verbonden ademsessies, gezamenlijke meditatiesessies,  het blootgeven van onze diepste zielenroerselen en drijfveren in teamgesprekken zodat we elkaar op een dieper level leren kennen, wat weer van pas kan komen bij het geven en ontvangen van een splijtende dieptepass. Als klap op de vuurpijl zouden we een workshop dromenvanger maken volgen en we zouden het weekend gezamenlijk afronden met een exclusief biologisch genderneutraal wijnproeverijtje.

Bier en plezier zou dit keer op de laatste plaats komen, omdat het op een trainingskamp belangrijk is nieuwe diepere lagen van elkaar te leren kennen. Ik heb tijdens dit weekend geleerd dat we allemaal een soort van ui zijn en er zit zoveel meer onder de zichtbare bovenste laag dan we voor mogelijk hebben gehouden en je kan die ui langzaam schil voor schil afpellen en je ontdekt steeds weer een nieuwe persoonlijkheidslaag. Niet alleen bij jezelf, maar ook bij je voetbalmatties. Dit alles om optimaal geprepareerd de strijd aan te gaan voor handhaving in de derde klasse zondagamateurs. Want, dames en heren, dat gaat dit seizoen niet vanzelf.

Waar we vroeger niet verder kwamen dan het zonovergoten Vries, was dit trainingskamp belegd in het mondaine Ter Borg. Twee uur rijden. Op eigen gelegenheid die kant op en dan zouden we elkaar ontmoeten in een 20 persoons villa. Uiteindelijk waren we met 23 VV Bakkeveners in de leeftijdscategorie 16 – 57 met een nadruk op de subleeftijdscategorie 20-25. En wat een fantastische groep! Na het uitzoeken van een bed en roomies stond een klein welkomstdrankje op het programma en een vega snack. 20:00 stond het belangrijkste onderdeel van de dag op het programma. Een lichte training, tenminste, daar hadden we op gehoopt. Want je gaat voor een wedstrijddag niet te zwaar trainen. Die gouden wet kent iedereen. Zeker iedere trainer. Het werd voor uw reporter een soort slopende special forces vips krachttoer van twee uur en vier minuten.

Voor uw motorisch zwakbegaafde reporter niet gezegend met enig richtingsgevoel werden hele lastige positiespellen en afwerkvormen voorgeschoteld, die ik in een wedstrijd nog nooit heb teruggezien. Ook niet bij Ajax. Een routebeschrijving naar Guatemala was voor mij makkelijker te volgen dan de logistiek van de afwerkvormen. Kruislings afwerken, schuin diepsteken, ruime omloopjes, van pion g  naar pion q, tripple overloaded ringstaart overstapjes. Dubbel voor afwerken. Ik had een reispilletje voor de routes moeten hebben. Duizelig. Maar al met al had onze trainer ons met krachtige aanwijzingen, een stukje persoonlijke coaching, motiverende peptalks, de vinger precies op de zere plek leggend ons helemaal op scherp gezet. En tot bloedens toe uitgeput. Na de training een paar geel witte herstelsmoothies gehad, zodat we optimaal geprepareerd de wedstrijddag aan konden vangen.

Na een verkwikkende nachtrust een heerlijk sportontbijt, goed concentreren op de wedstrijd. Visualisaties. Imaginering. Manifestatie. Dat soort dingen. Zenuwen bij uw reporter voor zijn basisdebuut dat precies 28 seconden (na de aftrap had de trainer genoeg gezien) heeft geduurd en mij een publiekswissel heeft opgeleverd. De eerste helft heeft VV Bakkeveen 4-0 verloren, tweede helft 1-1 gelijk gespeeld, derde helft (9×24) – 0 gewonnen! Veel aanknopingspunten voor een ongeslagen reeks in de laatste fase van het seizoen.

Een leuk en reëel verslag van een trainingskamp. Zou simpel moeten zijn toch?! Maar we zijn van de Slûswachter. En de Slûswachter is nou niet bepaald een NSB-krant. We hebben niet het motto: ‘ What happens in Ter Borg stays in the Slûswachter’. Zo zijn we niet. Bovendien: als ik hier het echte verslag zou typen, zou ik dan volgende keer weer mee mogen? Wat zou er allemaal kapot gaan?  Zou ik de avonturen met CJ, de wandelende witte slaapzak, pannekoeken bakken midden in de nacht hier uit de doeken kunnen doen.

Nee, dat kan natuurlijk niet. Dus u zult het hier mee moeten doen. Het was onvergetelijk! De banden zijn verder aangehaald, Bakkeveen als leukste dorp in de driehoek Purmerend, Pisa en Pennsylvania is wederom met vlag en wimpel bevestigd.

Met opgetogen groet, Een jubelende basisdebutant.

No tags