Gezien: Ronald Goedemondt – De R van Ronald

Waar? De Muzeval te Emmen

Datum: 8 mei 2014

Met wie: met zijn vijven

Op mijn leeftijd stoer vertellen dat je zondagmiddag pas tegen 13.00 wakker bent geworden met een bek als een bezwete steunzool en dat je je dan die middag hebt aangesteld als een loopse cliniclown langs het voetbalveld. Nou, Voice of Bakkeveen, grote jongen hoor! Heel volwassen ook voor je leeftijd. Je kan trots op jezelf zijn. Stoer ook. Heel stoer! Chapeau!

Neeeee, er gaat een andere wind waaien, we gaan het in deze rubriek over een hele andere boeg gooien. Het wordt tijd voor cultuur en diepgang. En volwassenheid. Dat vooral.

De kleine Voice

Maar voordat we volwassen gaan doen, neem ik u heel even mee naar mijn kindertijd. Want ook uw Voice is een heel klein, schattig, lief, verlegen kindje geweest. Reken maar! Altijd opletten op school en zo. En wat ben ik er mee geworden? Ambtenaar! Nou, tel uit je winst.

Toen ik 12 was ging ik met mijn moeder (in mijn onvolwassen tijd had ik hier ‘mammie’ gezegd) in de auto naar Duitsland en Oostenrijk. Schitterende vakantie met allemaal pretparken met achtbanen en vooral fantastische rodelbanen. Ik was in die tijd een onverzadigbaar rodelbaan liefhebber. Sterker nog, dat ben ik nog steeds, maar dat zou ik natuurlijk nooit toegeven. Schuimbekkend van verlangen in een sleetje stappen en met een donderse noodgang door een ijzeren buis jagen. Heerlijk!

Maar de reis was lang, in de auto en Frankie was een onrustig kindje. Toen bestond ADHD nog niet, dus dat kan het niet geweest zijn. Toen had je nog geen smartphones, ipads en portable in hoofdsteun verwerkte DVD spelers om je ter afleiding aan te vergapen. Het enige wat je in die tijd aan potentieel vermaak had, was een radio met een ingebouwde cassetterecorder. Alleen de ervaring heeft wel geleerd, dat die cassetterecorder veruit het leukst was, als je er iets in zou stoppen. Een voorbespeelde cassette bijvoorbeeld! Je kan er voor de gezelligheid wel een CD in proberen te prakken, maar dat leidt helemaal tot niks. Bovendien was dat in die tijd ook best lastig, simpelweg omdat de CD nog niet bestond. Dus dat zou alleen maar leiden tot een kapotte, niet bestaande CD.

Maar moeder en ik hadden voor de reis een beetje op de gok een voorbespeelde cassette gekocht met daarop de oudejaarsconference van Youp van ’t Hek uit 1989. Dit zou mijn allereerste aanraking met cabaret om te lachen worden. We hadden afgesproken dat we de cassette er pas in Duitsland in zouden doen en niet al het kruit voor Meppen al te verschieten. Uw Voice was vroeger een drammertje, dus de analoge gegevensdrager zat er al in voordat we bij Frieschepalen de snelweg op draaiden. De ramen van de opel kadett (dat zal het wel geweest zijn, toch mammie?) waren vervolgens ruim een uur lang beslagen van het lachen. Wat moeten de andere weggebruikers wel niet gedacht hebben?! We vonden het fantastisch!  Maar toen kwam er tegen de grens van dit toen nog niet bebrilde kereltje een onbedaarlijke huilbui. De cassette was opperdepop! Het was klaar. De pret was over. En we moesten nog 1000 kilometer en ooit weer terug ook!!  Maar de cassette was niet stuk, dus we draaiden de cassette nog een keer en nog een keer en nog een keer. In totaal denk ik dat we die reis de cassette wel 50 keer met evenveel plezier hebben stuk gedraaid. En elke keer weer schuddebuiken van het lachen. Mede dankzij Youp en de rodelbanen was het een fantastische vakantie! Sindsdien ben ik Youp eeuwig dankbaar en voor altijd fan. Al is het maar omdat hij ons een fantastische vakantie heeft bezorgd. Thuis alle CD’s gekocht die er waren en allemaal gehoord tot ik ze uit mijn hoofd kon. Ook kocht ik alle boeken met zijn columns.

Cabaretteketet

Uw Voice werd daarna ouder en altijd een bijzondere interesse gehad in cabaret. En omdat je al het een en ander gehoord heb, word je ook steeds kritischer. Zo heel veel leuke cabaretiers zijn er niet. Sommige cabaretiers willen graag cabaretier zijn, maar zijn het gewoon niet. Leuk geprobeerd, maar niet de natuurlijke gave. Je hebt het, of je hebt het niet. Grappig zijn en grappig doen zit een groot verschil tussen

Tot 1,5 jaar geleden konden de volgende cabaretiers mijn goedkeurig verdragen:

–          Theo Maassen, maar dan vooral de Theo van rond zijn 30^e. Toen was het alleen maar briljante onzin, zoals hij dat later nog maar een paar keer per show doet. ‘Mijn vrouw is een lot uit de loterij, maar nou niet bepaald het winnende lot’ en ‘Ik heb mijn vriendin 1 keer aangekeken tijdens de seks. Toen kwam ze net binnen: Hoi!’. Helaas op papier doen ze het niet goed, maar Theo is een vakman, dus dat was lachen. Hahahaha.

–          Lebbis, hoe hij zich opwond over Dr. Phil, bedankt! Held! Ik denk er net zo over! Dr Phil is de grootste hypocriete achterbakse kotsbak van de wereld.

–          Erik van Muiswinkel (beste stukje cabaret ooit: Tony van Hair Everywhere)

–          Bert Visscher (zijn laatste shows)

–          Jochem Meijer

–          Natuurlijk Youp:  Kakker: ‘groenteman, wat doen de aardbeien? ‘ Groenteman: ‘Nou, ik denk dat ze aan het neuken liggen te denken mevrouw’.

–          En natuurlijk: Herman Finkers, die is echt geniaal.

Maar Najib Amhali, Guido Weijers, Jan Jaap van der Wal, Sara Kroos, Javier Guzman, Jorgen Rayman, ik kan er zelden om lachen.

De allerallerbeste (volgens The Voice)

Maar toen had ik de heilige graal van het cabaret nog niet ontdekt. Bij toeval zag ik een show van een voor mij toen nog onbekende cabaretier, luisterend naar de naam Ronald Goedemondt, op televisie met een spervuur aan geniale onnavolgbare onzin om heel hard te lachen! Hahahaha. Niks geen boodschap, niks geen liedje, niks een pretenties, het enige doel van dit fenomeen was om de zaal te laten huilen en te laten broekplassen van het lachen. Hij rijgt het ene hilarische verhaal op onnavolgbare wijze vast aan een ander absurd gedachtenspinsel, ook nog gepaard gaande met een enorme zelfspot. Van mijn favoriete verhaal van het bereiden van een risotto met lambsbout, tot een hilarisch verhaal over Snackbar het vogeltje en een perfecte imitatie van Wilders en zijn avonturen bij de Sissy Boy. Het zijn niet alleen de geweldige verhalen maar ook de wijze waarop hij het brengt. Navertellen op papier heeft geen zin, want dan komt het niet over. Daarom doe ik het toch. Een fragment:

Weet je wat ik wel eens doe? Ik ga naar de winkel. Koop ik een blocnootje en een potloodje.  Loop ik een restaurant binnen, neem bij zes willekeurige tafels de bestelling op, loop meteen weer naar buiten en flikker zo de hele teringzooi in de struiken. Dat lucht op jongen!

Ik krijg er gelijk zin in! Deze show heb ik een keer of 93 gezien. Dat is het voordeel van ambtenaar zijn! Dan kan dat gewoon. Maar ik heb ook zijn eerdere shows gezien en één ding valt op. Je denkt dat het niet kan, maar elke show wordt weer beter en beter. En niks geen andere formule, niet denken dat er meer diepgang in moet en een rode lijn met een boodschap om thuis nog eens rustig over na te denken enzo, niks hoor. Van A tot Z het publiek gewoon bieden waarvoor het het allerliefst komt. Onbedaarlijke lachpret, spierpijn in de buik en lamme kaken. Zijn absurde gedachtenkronkels over ‘Bellen in de auto met een blik kalfsragout’ en ‘Fred en zijn pony Rita die elkander insmeren met een koeiegrote flex Sanex’ zijn legendarisch. Net als alle andere verhalen.

Ik dacht dat ik de enige was die Goedemondt tot dan toe gezien hadden, maar wat bleek nou? Trainertje Dennis had me er al eerder op gewezen. Waarschijnlijk zaterdagnacht om 03:17, want daar kon ik me niks van herinneren. Maar ook zijn lieve vriendinnetje bleek grote fan. En Noek de Vinger kon hem nog niet zo goed, maar die is overal voor in. Dus we hadden het afgesproken: wij gaan een keer onbedaarlijk lachen bij Goedemondt. Volgens goed gebruik komt er dan niks van terecht, want het leven moet niet te leuk worden, maar verdomd. Trainertje kon kaarten krijgen in ons buurtdorpje Emmen, dus daar waren we gelijk voor in! Vorige zomer afgesproken, 22 januari was het zover. Niet! Goedemondt was ziek. Wij huilen. Maarrr geen paniek. 8 mei was de inhaalvoorstelling. Maar dat duurt nog 3 maanden, die gaan nooit om! Heus wel! Dus 8 mei stappen we met zijn vijven in de auto, stomend en dampend van de voorpret, een CD met zijn laatste show meenemen die het niet bleek te doen. Dat betekende dat we zelf maar veel pret moesten maken. Nou, dat ging verrassend goed.

Na de reis van een uur nog lekker 2 uur in een vreetschuur zitten pret maken en onbedaarlijk vreten en ons  ons helemaal vol te  gooien met eten en drinken voor 25 euro, zodat je zeker weet dat je tijdens de show drie keer de zaal uit moet om een grote bah te doen.

Nadat Noekie nog een niet daarvoor bestemde parkeerplaats had gevonden, gingen we zitten. En wat ons toen overkwam. Dit hadden we nog nooit meegemaakt! Anderhalf uur lang één grote lachstuip, zonder dat Goedemondt ons ook maar 1 seconde liet bijkomen. Medogenloos vuurde Goedemondt zijn grappenkanon met de frequentie van een mitrailleur op ons af. Van de eerste tot de laatste seconde één grote uitputtingsslag van allesverwoestende pret. Gelukkig had ik mijn tena ladietje omgedaan, anders had ik een spoor van preturine door de schouwburg getrokken.  We wisten niet wat er gebeurd was. Noek en ik keken ons aan en we waren stomverbaasd. Hoe kan iemand een zaal zo laten lachen en ons in het bijzonder?  Want Noekie had van te voren nog gezegd: hij krijgt mij niet aan het lachen, niks hoor! Maar op de terugreis bij afslag Wijnjewoude lachte hij nog, die malle Noek.  Deze show was nog veel beter dan zijn laatste show, terwijl dat helemaal niet kon. Onnavolgbare gedachtenkronkels, absurde verhalen, heerlijke zelfspot en dat 90 minuten lang met een enorme intensiteit. Kon je bij een vorige show nog wel eens even op adem komen, nou vergeet het maar. Na afloop kan je je geen grap herinneren, maar als je je die avond in slaap probeert te lachen, borrelen de grapjes weer een beetje op.

Je weet nu wanneer een vrouw ‘okidoki’ zegt. Een hilarisch verhaal over het met een hete latte machiato op een rotonde afrijden met een haperende bekerhouder . De wilde avonturen van een egel tijdens zijn winterslaap. Hoe het kan dat drogisterij meisjes hun bips kunnen afvegen met van die lange nagels, alsof je een messenset door je reet haalt. Maar ook de avonturen tijdens zijn burn out. Zijn wilde belevenissen op Thailand, waarbij hij en zijn vriendin enorm zijn geschrokken van een eng beest, maar het bleek gewoon een rat te zijn die even rustig zijn administratie doet. Vroeger bestonden geschrapte wortels, maar die hebben ze tegenwoordig …

En wat mij persoonlijk wel aanspreekt. Ronald Goedemondt is inmiddels 38 jaar en let er op dat hij nu volwassen kleding koopt en niet van die jeugdige, kinderachtige kleding. Nouja, af en toe koopt hij nog gewoon wat hij leuk vindt. Je hebt tenslotte nooit genoeg rompertjes…

Je weet ook hoe de favoriete auto van Ronald er uit ziet en welke motor daar in zit ( een Harley Davidson). Zoals gezegd, op papier komt het niet over. Maat het is heerlijk fenomenaal van de hak op de tak cabaret, waarbij je constant in een stuip ligt van het lachen en af en toe met consumptie in de nek van een persoon op de rij voor je proest van het lachen.

Dit is het beste wat we ooit hebben gezien. Deze show zal de definitieve grote doorbraak worden van Ronald Goedemondt en ik weet 100% zeker: Dit is het beste en grappigste wat veel Nederlanders zullen zien.

Maar Bakkeveen, ik heb nog een hele dikke vette tip voor jullie, niet verder vertellen: zaterdag 13 september komt dit fenomeen naar Groningen en er zijn nog kaartjes! Ik zou heen gaan en zou bijna zeggen, durf het bijna helemaal : heb je niet in je broek geplast van het lachen, dan krijg je van mij het geld van het kaartje terug. Ik zal er in ieder geval zijn!

Joepdoei!  En een fijne zomer vol onbezorgde pret gewenst van The Voice. X.

No tags