Vrijgezellenfeest

Zo ongeveer op 28 mei 2013, rond de klok van 23.12. Er was een feestje van Noovids in de Plaza hut. En wie was daar weer bij, ondanks zijn ver gevorderde leeftijd? Juist ja. Uw eigen Voice of Bakkeveen. En wie was er nog meer? U raadt het nooit. Het andere beest van de Boskleane: Barry. En zo waren er nog wat matties. Omdat onze jeugd inmiddels veel meer achter ons ligt, dan voor ons, hadden Barry en ik, samen met nog enkele anderen, het in een weemoedige sentimentele bui over mooie feestjes in het verleden.

En wat was nou het leukste, het raarste en het apartste geweest? Waar werden we nou echt grote blij van?! De vrijgezellenfeestjes! Maarja, dan moet er eerst wel iemand uit de vriendenkring in blinde verliefdheid er volledig intuinen voordat er zo’n uniek, hysterisch en vrolijk spektakel wordt geagendeerd. En aangezien we hier in Bakkeveen te maken hebben met een bijzonder intelligente mattieploeg, wordt er om uiteenlopende redenen bijzonder weinig getrouwd. Dat geeft verder niks, maar dat betekent ook nooit een hilarisch, met afzichtelijke kostuums en met alcohol doordrenkt onvergetelijk vrijgezellenfeest. En dat is heel erg super jammerdebammer. En dit hiaat in onze jeugd vraagt om een stukje out of the box denken van heb ik jou daar. Want een vrijgezellenfeest is zo’n aparte, unieke sfeer die je je hele leven bijblijft. Iemand als Teletubbie verkleed en dan heerlijk met zijn allen de kroegen overvallen en je ongebreideld aanstellen waarbij alles mag en alles moet. Ja…. Dat zouden we wel willen. Mooier en hilarischer wordt het leven nooit meer.

Maarrrrrrrrr als we nou wel de lusten gaan doen en niet de lasten? Dus wel een uniek feest en geen economisch onrendabele trouwerij er achter aan? Wat zou dat fantastisch zijn! En wie zegt ons nou dat het strafbaar is uniek feest te vieren met al het moois dat een vrijgezellenfeest te bieden heeft en dan zonder overbodig kostenverslindend huwelijk als toetje? Niemand!  En langzaam ontvouwde zich een heel mooi, uniek en misschien nog wel nooit vertoont idee. Waarschijnlijk het zoveelste idee dat nooit ten uitvoer zou worden gebracht. Iemand die ‘vrijgezel’ is wordt verrast met een ‘feest’: Vrijgezel + feest = vrijgezellenfeest. Hmmmm. Een bijzonder interessante formule.

Nadat de beesten van de Boskleane dit idee in een breder verband hadden gedeeld, konden we niemand vinden die niet enthousiast was (let op de dubbele ontkenning), hier moesten we wat mee doen! Maar wie moest dan de vrijgezel spelen? Euhhh zich een avondje opofferen door volledig voor lul te lopen ten gunste van de pret van anderen. Hier kwam een uitgebreide lotingsprocedure aan te pas en wat denkt u? Juist ja. Ik denk het ook…

Bijna een half jaar verstreek, zonder noemenswaardige incidenten en overvallen. Langzaam aan begon ik weer rustig adem te halen en kon ik ’s nachts af en toe de slaap weer vatten.

Trouwens, ik wil mij even indekken met een dringende leeswaarschuwing om gezeik achteraf te voorkomen: de rest van het verhaal kan voor sommigen als zeer puberaal, kinderachtig, onvolwassen en soms zelf shockerend worden ervaren.  Dit is met voorsprong voor sommigen mijn meest puberale, treurige verhaal sinds mijn indiensttreding als vaste columnnist bij de Sluswachter, zeker als je mijn leeftijd in acht neemt. Denk even goed na en tel even tot 10 voordat u beslist al dan niet door te lezen. Het is op eigen risico lieve lezer. Maar nu genoeg gezeurd: knallen met die zooi!

19 oktober, klokslag 17:53. Een zaterdag als alle anderen. Ik heb één geheimpje wat ik nu wel in volle schaamte met u moet delen. Maar ik ben geen 18 meer. En ik wil nog wel eens net doen of ik 18 ben. Dus gewoon zaterdagavond lekker apart op stap en lol maken. Maar dat kan niet ongestraft. Na een slopende werkweek in de nietsontziende ambtenarij zou ik eigenlijk het hele weekend bij moeten tanken en krachten moeten verzamelen voor een volgende mensonterende werkweek. Maar ik leef niet alleen om te werken! Er moet ook gesocialiseerd worden beste mensen! En dat los ik op door elke zaterdagnamiddag een paar uurtjes te gaan slapen. Duimpje in mijn mond, lichaam in de foetushouding, oogjes dicht en knallen met die zooi. Een powernap (krachtdutje, red.) van twee uur houdt me net zo lang op de been als nodig is. En dan de hele zaterdagnacht niet stuk te krijgen.

Zo ook deze zaterdag, ik was net halverwege een heerlijke rustgevende REM-slaap en toen gebeurde het. BOEM! BOEM! BONK! BOEM! BONK! BONK! SCHREEUW!  Ik schrok wakker en in een reflex verstopte ik mij diep onder mijn dekbed met mijn vingertjes in mijn oren. Dan kan me niks gebeuren en dan houdt het vanzelf op. Maar het hield niet op. En alsof verstoppen onder mijn dekbed zou helpen, alsof ze me dan niet konden zien en boven het dekbed wel. Duhhh! Nadat het geweld nog 20 seconden aanhield, zat er maar 1 ding op. Alle moed verzamelen, uit het heerlijke warme coconnetje van mijn dekbed sluipen en toch eens kijken wat er zich buiten afspeelde. Ik deed mijn hoofd angstig door de slaapkamergordijntjes en een oorverdovend gejuich en geschreeuw steeg op. Ook zonder bril zag ik wel dat er veel uitbundige mensen in mijn tuin stonden en dat die niet bepaald vrijwillig van plan waren om weg te gaan.

Er zat niks anders op. Snel wat kleren aangescheurd en naar beneden gegaan. Ik had de deur nog niet open gedaan en twaalf mensen denderden juichend mijn kamer binnen (sommige met een draaiende filmcamera in de hand). Gelukkig had ik die net grondig opgeruimd. Er werd gezongen en aanvoerder Eelco zei drie woorden: het is zover! Ik vroeg nog oliedom: Nu? Vandaag? JA!  Mag ik mijn haar nog wassen? Nee! Mag ik dan nog een uurtje in bad om bij te komen van de schrik? Nee! Mag ik dan nog eefjes mijn tandenpoetsen? Ja! Nou Frankie: dan maar stoer doen en net doen alsof je het leuk vindt. Beetje meezingen en uit paniek slechte grapjes maken. Er kwam ook een tas tevoorschijn, met iets roze achtig/geels achtig. En een jas. Nadat ik deze 12 helden de koelkast had gewezen, was het de bedoeling dat ik zo snel mogelijk in het roze achtig iets werd gehesen. Dat viel nog niet mee. Gelukkig werd ik boven even geholpen in het veel te kleine pakje (bij de bepaling van de maat had men even buiten mijn gespierde boventorso gerekend). Ik zat vacuüm in het pakje en bepaalde niet nader te noemen nadrukkelijk aanwezige lichaamscontouren halverwege het lichaam waren zeer duidelijk zichtbaar. Daar was rekening mee gehouden, een vlotte grijze onderbroek met een wortelachtig iets. Nouja, u heeft ook fantasie. Ik bleek van een serieuze rustende ambtenaar te zijn getransformeerd in Mega Mindy met een schommelende wortel voor mijn kruis.  Op dat moment denk je maar twee dingen:

–          Ik wil niet meer leven als ik iemand van mijn werk tegen kom;

–          Je zal moeten pissen.

Beide nachtmerries kwamen uit, zoals later nog zou blijken.

In een bijzonder uitbundige jolige luidruchtige stemming zetten we koers… richting Groningen. Kut, daar werk ik ook. Bij Hoogkerk gingen we de snelweg af om iets te eten bij Yankee Doodle. Nu moest het gebeuren, ik moest broodnuchter volledig vacuüm gezogen in een strak roze pakje met een wortel voor mijn buik een vol restaurant in. Letterlijk voor lul staan voor gevorderden. Gelukkig kreeg ik ook een neutrale grijze jas, waarmee ik dacht dat het ergste gevaar eerst was geweken, maar, daar hadden mijn vrienden ook rekening mee gehouden. Ik waande mij volledig veilig in de mooie grijze jas, hadden die schurken de achterkant  uit de jas geknipt, zodat mijn heerlijke strak verpakte roze billetjes volledig zichtbaar waren voor een groot publiek, zoals voor mij de volgende dag pas zou blijken.

In een extreem uitbundige bui deden we onze entree. Gelukkig mocht ik voor op. De kindertjes werden uitbundig dat hun held Mega mindy in het restaurant kwam. De ouderen dachten: kinderachtige sneue zak. Maar iedereen keek wel even op. Maar wij hadden pret! Verstand moet soms op 0. Yolo!  Nu bijvoorbeeld. We werden naar boven gedirigeerd, en ze zijn niet dom bij Yankee Doodle: we werden enigszins in de afzondering geparkeerd, maar dat houdt ons geluid niet tegen. We begonnen te zingen en te feesten en laat ik maar eerlijk zijn: bier te tanken, tot 5 te tellen en lol te maken. Er werd bepaald dat ik naar beneden moest om het stokbrood te halen. Ach ja! Gewoon doen, niet laten kennen ouwe rups, alsof je in een driedelig pak rondloopt en alsof het heel normaal is stokbrood halen met een waggelende nepwortel voor je kruis. En toen gebeurde het: opeens had ik oogcontact met een rustig etende afdelingshoofd op het werk: hoi! Even bijkomen van de schrik, biertje er in en weer lol maken boven in de afzondering. Ik mocht ook nog geschminkt worden, kreeg een verjaardagscocktail (volgens mij hadden ze nog wat Glorix over), we zongen liederen en maakten luidruchtige onschuldige lol. En vooral heel veel en heel hard lachen. En slechte platte ordinaire grapjes. Dat ook. Zeer zeker.

Het zeer geloofwaardige verhaal voor de avond werd ook verzonnen:

Mijn aanstaande vrouw, Marie Louise was 7 maanden zwanger, ze had mij er in geluisd. Ze had de pil niet genomen omdat ze zich een leven zonder mijn heerlijke lichaam niet kon voorstellen en me wou binden met een klein hummeltje. We zouden trouwen op 31 november.

Maar op een gegeven moment is het eten op, willen de serveersters ons wel weer weg hebben, werden we steeds uitbundiger en was het moment op deze aparte unieke happening elders te vervolgen. Ik dacht, dat kan zomaar de binnenstad van Groningen eens worden. En ik bleek een groot visionair te zijn, want de taxi’s richting Groningen stonden al klaar. En na een wilde uitbundige taxirit (sorry!) kwamen we aan in Groningen. En wat daar allemaal gebeurd is, tsja, dat zou u wel willen weten hè?! Voyeuristisch boefje dat u bent. Maar wij 12’en moeten ook weer verder in het leven. Soms zijn de dingen zo bijzonder en uitbundig en raar en leuk en vreemd daar kunnen we niks over vertellen.  Daarmee gooien we onze glazen in (voor 48 euro?).  Maar alles wat bij een vrijgezellenfeest hoort is gebeurd en meer dan dat. Veel meer. 1 van de meest rare vrijgezellenfeesten die Groningen dit jaar heeft aangedaan. Dat weet ik zeker. Maar kan dat ook anders met allemaal happy Bakkeveners on tour? Die dolle plattelandsjongens weten wat feesten is hoor. Reken maar! Poe hee.

Nadat we ergens in de nacht ons in Groningen op een centrale plaats verzameld hadden, voor iedereen te vinden, gingen we nog even naar De Brink om de mensen aldaar te verblijden met onze bescheiden aanwezigheid. En op een één of andere manier zijn we allemaal weer thuis gekomen.

De volgende dag werd ik op een gegeven moment toch weer wakker en dacht ik terug. Eerst schoot mijn collega door mijn hoofd, maar gelijk kwam een euforisch gevoel over me heen: zo’n origineel, uniek, mooi feest met zulke leuke, fantatische, uitbundige, goudeerlijke, vrolijke matties kan alleen in Bakkeveen!!  We zullen dit nooit vergeten! Al was het maar om er tientallen foto’s en filmpjes van zijn die me mijn hele leven wel zullen achtervolgen. Afgelopen weekend heb ik ze teruggezien, maar zet alle filmpjes op een DVD achter elkaar en je hebt de Hangover 4, beter en uitbundiger en raarder dan alle 3 delen daarvoor (maar nu vond ik dat ook zaadfilms) Iedereen ontzettend bedankt, dat jullie dit voor mij (maar ook voor jullie zelf) hebben willen doen! Opeens zijn we allemaal voor het huwelijk, dus daar kunnen sommige lezeressen hun voordeel mee doen.

Jammer was dat we naar de borg van het kledingverhuurbedrijf konden fluiten.

Met uitbundige groet,

The Voice

No tags