The Voice of Bakkeveen, september 2013

The Voice vakantiespecial

Als ik tien jaar geleden een vakantiespecial had mogen schrijven in de Slûswachter over mijn belevenissen om met negen Bakkeveense plattelandsjongens een mediterrane badplaats met voldoende horeca-potentieel aan te doen, nou dan had ik het wel geweten! Dat was een met alcohol doordrenkte dolle column geworden waar ik toen mega trots op zou zijn geweest!

Ik zou stoere verhalen geschreven hebben over de recordhoeveelheid meters bier die we op een avond naar binnen hebben getetterd en het superstoere gedrag dat we als gevolg hiervan tentoongespreid zouden hebben. Ook zou ik een schitterend verhaal vertellen over hoe 10 plattelandsjongens binnen 31 seconden voor 120 euro aan flügel naar binnen hebben gekieperd (4 euro per seconde, red) waarbij we na deze heldendaad uit volle borst zongen: Wij zijn de stoerste! Wij zijn de stoerste!

Ook zou ik vol trots vermelden dat we op de eerste avond per persoon voor maar liefst 200 euro aan sterke drank naar binnen hebben gekolkt en niemand zich meer iets kon herinneren van alle ontplooide activiteiten na 03.00 en dat het een groot wonder was dat de volgende ochtend alle boefjes  weer op een hotelkamer werden teruggevonden. Alleen op de foto’s stonden de schrikbarende doldrieste nachtelijke taferelen vastgelegd. Ook zou ik een heldenepos kunnen schrijven over de bonte-avond, de laatste avond dat we volle kracht konden feestvieren en dat we traditiegetrouw allemaal zo fout, smakeloos en lelijk mogelijk gekleed met luid, hilarisch, vrolijk gezang de kroegen zouden overvallen. Dit tot groot ongeloof van alle medewerkers en bezoekers van de horeca-etablissementen. Uiteindelijk zouden alle mensen besmet worden door onze vrolijkheid, enthousiasme en onuitputtelijke feestcapaciteiten en werden we door alle bezoekers gesmeekt of ze met ons mee mochten feesten en  we met hun op de foto zouden mogen. Wij waren de überhelden van de badplaats!

Ook zou ik berichten over mijn 20^e verjaardag die toevallig altijd in mijn vakantie viel, waarbij ik me staand op een barkruk luid liet toezingen en fêteren door alle medewerkers en bezoekers van de kroeg. Ik zou smullen van de taart (met daarop een grote ‘2’ en een ‘0’) en de gratis verjaardagscocktails en vuurwerk die ik voor dit heugelijke feit zou ontvangen. Ik ben de enige die zijn 20^e verjaardag minstens zes keer gevierd heeft op zes verschillende data in zes verschillende jaren.

Tenslotte zou ik vol trots verwijzen naar www.bikkelsite.com waar we uitgebreid de vakantie op 845 foto’s hadden vastgelegd en alle plattelandsgekkies in een kennelijke staat met allemaal lieve, jonge, onschuldige meisjes op de foto zouden staan.

Maar dat was vroeger. Die tijd ligt definitief achter ons. Of zoals ze in Hansa Rostock zo mooi kunnen zeggen: Das war einmal. We hebben ons ontwikkeld, ons lichaam laat zo’n slijtageslag bovendien ook niet meer toe. Inmiddels kijken we hoofdschuddend en met enige schaamte terug op dat soort puberale vakanties. We hebben ons ontwikkeld en andere dingen worden belangrijk. Lekker eten bijvoorbeeld.

Eten op vakantie vind ik een noodzakelijk kwaad, een hinderlijke onderbreking van de vakantievreugde. Op het moment dat je je in een onmenselijke hitte voortploetert naar en eet in een restaurant had je ook heerlijk in je hotelkamer onder de airco op bed kunnen liggen, langs het zwembad slap praten met matties en opgedane kennissen of lekker onder een parasol op een terras zitten met een dikke ijsco met parapluutje. Deze mooie activiteiten moeten allemaal onderbroken worden om jezelf naar een restaurant te slepen, ergens te gaan zitten, iets te bestellen, te wachten en vervolgens niet te veel en niet te weinig eten naar binnen hengelen. Kortom, ik vind  er geen reet aan, het smaakt niet, het weer is veel te heet en te zweterig en ik mis de gekookte aardappels met bloemkool van mammie. Maar eten is noodzakelijk om in leven te blijven en niet ziek te worden.  Eten op vakantie is eigenlijk een middel om de kans op ziekte en ander lichamelijk ongemak zoveel mogelijk te beperken. En niks anders.

Soms vraag je wel eens aan iemand hoe het was op vakantie en dan is het antwoord: de hele week aan de sproeipoep, mitrailleurstront, kletterkak of aan een ander synoniem voor het meer vriendelijke woord ‘buikgriep’.  Ik stel dan maar 1 vraag: wat heb je daar dan gegeten? En dan komt spoorslags de aap uit de mouw. Meneer heeft ‘nichterig lokaal voer badend in een vijver van olijfolie’ naar binnen gewerkt. De lokale keuken geprobeerd, want het is tenslotte zonde om in het buitenland precies hetzelfde te ten als in Nederland. Zweterig vieze inktvisringen op een klef bedje van Griekse kastanjepuree  voor 5 euro 80. Niet te vreten en de hele week ziek. Ik vind het vooral zonde om in het buitenland ziek te worden van een lokale onbekende culinaire wanprestatie. In plaats van een heerlijk avondje buizen in de kroeg, een goor avondje achteruit eten op de pot. Alleen omdat er zo nodig een streekgerechtje in moest.

Dat zal mij nooit gebeuren. Ik denk dat ik ongeveer 100 keer in het buitenland heb gegeten en daarvan heb ik denk ik 45 keer varkenshaasmedaillons met champignonroomsaus met gebakken aardappels geconsumeerd, om niet te eenzijdig te eten heb ik ook 45 keer varkenshaasmedaillons met champignonroomsaus met patat gehad. Daarnaast heb ik denk ik 5 keer met een kogelbiefstukje geëxperimenteerd, 3 keer een bord nasi geleegd en 1 keer een kipfilet met kampersaus naar binnen gepropt. Eén keer heb ik de fout gemaakt om in het hotel te eten, met als gevolg dat er nog 2 cheeseburgers van de Mac Donalds achteraan moesten. Ook niet te vreten trouwens. Eén van de grootste raadsels in het leven voor mij is het succes van de Mac Donalds. Zeker voor de verwende Bakkeveners die sterrensnackbar De Kolk zijn gewend. Dat is toch het vergelijk tussen een overheerlijke handgemaakte verse plazaburger speciaal en een slap sponsbroodje bezwete steunzool met zalf er op? Mac Donalds vind ik niet te vreten, maar daar schijn ik aardig alleen in te staan.  Dat zal wel komen omdat ik restaurant Mammie en sterrensnackbar de Kolk ben gewend.

Dit jaar heb ik op vakantie trouwens heerlijk gegeten. En het was bovengemiddeld gezellig. We gingen bijna voor onze lol uiteten. Sterker nog, we gingen voor de lol uit eten. In steakhouse Amsterdam te Mallorca om precies te zijn. Dolenthousiast personeel, waar we vanaf de eerste dag al dolle pret mee hadden. Daarnaast heb ik mijn dagelijkse menu veranderd. Vroeger was het alleen maar varkenshaasmedaillons, maar op een sloopvakantie waarbij het maagje een beetje wispelturig en teer is, is dit nog een hele kluif. Het begint bijna op werk te lijken en daar doe ik nooit aan. Daarom heb ik dit jaar 8 dagen lang een wat lichtere maaltijd gehad en ben ik op vakantie nooit ziek geworden. Ik raad het iedereen aan: 8 keer kipsaté je bent helemaal het heertje of het dametje (afhankelijk van je geslacht). Als dank heb ik het restaurant een kort briefje gestuurd.

Lieve medewerkers van Steakhouse Amsterdam te Mallorca,

Ik weet niet of jullie je ons nog kunnen herinneren, maar wij waren tussen 31 juli en 7 augustus regelmatig in jullie mooie restaurant te gast om vooral overheerlijke kipsaté met patat te eten en heel veel grote cola! Eén medewerkster van jullie noemde mij gelijk de eerste avond Guus, waarschijnlijk omdat ik zo mooi kon zingen. Wij  vonden het echt supergezellig en superlekker bij jullie en we willen jullie bedanken voor het heerlijke eten, de verrukkelijke grote cola’s en jullie dolenthousiaste en vrolijke bediening. Bedankt! Dat vonden we superleuk  en heeft bijgedragen aan het grote succes van onze vakantie.

Hierbij bieden wij, maar vooral ik, ook mijn excuses aan voor onze soms ietwat luidruchtige aanwezigheid, de soms bedroevend slechte grappen en opmerkingen die we hebben gemaakt in een overvol restaurant, gezang en dom praat terwijl ze aan de andere tafeltjes lekker rustig zaten te eten. Maar in de vakantie moet je veel lol kunnen maken, vinden wij.

Op de laatste dag hebben we een mooie foto gemaakt met jullie. Ik ben de jongen die om een onverklaarbare reden met een vaas bloemen in zijn hand staat. Zal ik de foto uitprinten en toesturen? Maarrrrr dan kom ik volgend jaar wel hoogstpersoonlijk controleren of ie op een mooie prominente plaats in het restaurant hangt.

Nogmaals bedankt voor alles!

Liefs, Guus

En dan na 8 dagen dolle pret, komt het meest vreselijke moment, koffer inpakken  en afscheid nemen van een waanzinnige week. Wetend dat het weer 11,5 maanden duurt, met daartussen in heel veel motregen en nachtvorst. Daarvan wordt uw stukjesschrijver een heeeel klein beetje suïcidaal. Alex en Marlon Mols moeten nog weten dat ik dit zeventien jaar geleden ook al had. Na 10 uitputtende dagen dolle pret op Terschelling was ik radeloos van verdriet dat ik de hemel op aarde weer moest verlaten. Alex en Marlon moesten met alle kracht die ze in zich hadden mij tegenhouden, toen ik het plan had opgevat om mij bij de haven op Terschelling in volle vaart met huurfiets en al van de pier in de zee te storten. Gelukkig denkt u nu dat dit verhaal ontsproten is aan de rijke fantasie van de gekke Voice en niet echt is gebeurd.

Dit jaar deed ik de terugweg van de badplaats bijna met een glimlach en dat allemaal omdat het vrolijkste pretevenement van Noord Nederland twee dagen later alweer op het programma zou staan. We zouden de vakantiesfeer dus moeiteloos voort kunnen zetten op het Dodo feest. Deze donkerblonde  (met weggewerkte grijze accenten) feestgod moest na de vakantie eerst wel twee etmalen fulltime op bed liggen, maar weer enigszins uitgeslapen was ik getuige van een onvoorstelbaar uniek mega evenement dat zo perfect georganiseerd was (over alle details was nagedacht), dat toch alleen door vrijwilligers die bijna een jaar lang een extra werkweek draaien om 1 dag feest te organiseren! Hulde voor iedereen die daar bij betrokken was en ontzettend bedankt! En dan te bedenken dat we anderhalf jaar geleden bijelkaar zaten om het Dodo feest in leven te houden, omdat 0,00345 procent van de plattelandsbevolking iets minder blij is met een avondje feest. Maar dat heb ik toen al eens uitgelegd in een column die de gemeentelijke burelen is gepasseerd, lees em hierrrrrrrr vrolijk nog eens na.

Alle helden die de moeite hebben genomen om dit te lezen, een plezierige nazomer en herfst met grote zonnestralen in je eigen bolletje en zo weinig mogelijk nachtvorst en motregen op je bolletje.

X

The Voice.

No tags