Beste voetbalvrienden, Lieve voetbalvriendinnen, 

Na het verschijnen van mijn eerste stukje voor het Klupblad brak voor uw debuterend huiscolumnist een onzekere en spannende tijd met verhoogde hartslag aan. Zou mijn eerste column goed genoeg zijn geweest om de proeftijd te doorstaan? Zou ik de dankbare- en eervolle taak van stukjeschrijver voor het Klupblad voort mogen zetten? Met tromgeroffel de uitslag van de voorzitter: Ja! Ik heb nu een onbezoldigd jaarcontractje verdiend en na dat jaar zullen we evalueren of het jaarcontract kan worden omgezet in een klupbladcolumncontract voor onbepaalde tijd. Ik hou u op de hoogte! 

Na deze opluchting wil ik het met u graag hebben over een onderwerp dat mij al jaren, zo niet, decennia fascineert. De goede en slechte amateurscheidsrechter. Over de goede scheidsrechters hebben we het niet, die gaan met zelfvertrouwen naar een vreemd, tochterig sportcomplex. Die blazen een paar keer autoritair op een fluit te beginnen bij de aftrap, strooien heel geroutineerd met een paar gele en rode kaarten, geven na afloop de aanvoerders en de bestuursleden een hand, drinken gezellig een biertje mee in de kantine, gaan fluitend naar huis en gaan over tot de orde van de dag en zijn de rest van de week kostwinner met respectabele en gewaardeerde banen als gemeente-ambtenaar of belastinginspecteur. Niks mis mee! Respect! Vind ik leuk! Mooi dat ze er zijn! Want zonder scheidsrechter wordt het misschien best wel een chaos op het veld, met heel veel onbestrafte Noekjes, dus een driewerf hoera voor alle amateurscheidsrechters in Nederland en dan specifiek in Zuid Oost Friesland! 

Helden die hun zondagochtend en/of zondagmiddag op willen offeren om een paar losgeslagen boerenkinkels met (soms roze!) voetbalschoenen te heropvoeden en te zorgen dat de meeste spelers met de ledenmaten en achillespezen in de juiste volgorde het sportcomplex weer kunnen verlaten.  Door deze inleiding stoot ik in de rest van deze column ook de scheidsrechters in Bakkeveen niet tegen de borst, want in dit heerlijke, fijne brink-, bos-, en veendorpje kennen we louter superbe leidsmannen. 

Maar wat heb je ook als je goede scheidsrechters hebt? Wat is de tegenhanger van goed? Juist ja: slecht! En heel af en toe, ongeveer minstens drie keer per jaar ziet deze donkerblonde dienaar van de Kroon scheidsrechters langs komen, die kunnen er echt he-le-maal niks van! Die heb je trouwens in elke beroepsgroep maar op zondagmiddag op een voetbalveld valt het net iets meer op, dan bijvoorbeeld in de beschutte omgeving van een gemeentehuis. En dan denk je, wat bezielt deze arbiters? Welke abominabele thuissituatie willen ze ontvluchten om zich vrijwillig in een veel te strakke zwarte korte broek helemaal tot mosterd te laten schelden in een vreemd dorp? Is de enige verantwoordelijkheid die ze krijgen van moeders de vrouw het zorgvuldig inplakken van de DE-koffiepunten? En is de rest van de week een ware huiselijke hel in een constante zwaarmoedige dreiging van vliegend- en sneuvelend vaatwerk?  Dat je er van geniet dat je toch 1 keer per week 2 x 45 minuten de baas mag spelen en vanuit die heerlijke tijdelijke machtspositie bewust dan wel onbewust constant de verkeerde beslissingen neemt met de hoon van de spelers en het publiek tot gevolg? Ik denk dat deze scheidsrechters niet eens zo heel slecht zijn, maar optimaal even willen genieten dat er mensen wel naar hem willen luisteren en even in het middelpunt van de volle aandacht te staan door het nemen van bewust onbegrijpelijke beslissingen.  Goede en slechte scheidsrechters hebben trouwens één ding gemeen. Een geniepig Noekje valt geen van beide op.

Heb ik trouwens al benadrukt dat ik het hier alleen over de slechte scheidsrechters heb en dat er in Bakkeveen alleen fenomenale arbiters bestaan?! Mooi, dan is dat duidelijk. Dan kan ik in ieder geval veilig door het dorp fietsen en op het terras zitten en gaan we niet 15 jaar terug in de tijd, toen ik door iets te bijdehante opmerkingen nog wel eens horizontaal en verticaal op kop en oren door de Bult werd getimmerd en dan altijd net op mijn brilletje. 

Maar soms zijn er voor de slechte scheidsrechter ook hele mooie en ontroerende momenten. Als bijvoorbeeld een volwassen man van twee meter met krullen (ik zal geen namen noemen…) in het heetst van de strijd toch nog even tijd vindt om een liefdevol, persoonlijk en opbouwend gesprek met de scheidsrechter te beginnen over de vrouw of moeder van de dienstdoende arbiter en de mogelijke banen die zij in het verleden heeft gehad. Menig scheidsrechter schiet dan van emotie toch even vol. Voor dat soort persoonlijke, ontroerende en kameraadschappelijke momenten doe je het denk ik als scheidsrechter. Dan plak je thuis toch met net iets meer zelfvertrouwen de koffiepunten in. En als je dan echt een gekke, ondeugende bui hebt, bestel je van de met zorg en moeite vol geplakte tien  spaarkaarten met de borst vooruit gewoon impulsief een glanzend witte citruspers. 

Tot volgende maand, waarna uw huiscolumnist na 3 columns eindelijk kan genieten van een welverdiende zomerstop. Volgende keer weer een louter sympathieke column over bierdrinken, chinezen en oh ja… voetballen in Vries. Hoe ik dat nu al weet? De column is al af.

thevoice@bikkelsite.com

No tags