Over juichen en andere ergernissen (1) 

Daarvoor had ik het helemaal niet, maar de laatste 34 jaar kan ik mij geweldig ergeren (of eigenlijk stiekem wel van genieten) als mensen elkaar zonder nadenken gewoon nadoen. Het slaafs en sneu achter elke belachelijke trend of modegril aanhobbelen, zonder dat het in je opkomt: waar de wip ben ik nou eigenlijk wel niet helemaal mee bezig?! Of het nou gaat om taalgebruik, kleding of trends in het voetbal. Helaas ben ik daar hypergevoelig voor. Aangezien dit een voetbalcolumn is, beperk ik mij tot het voetbal, maar gelukkig heb je ook trends in kleding en taalgebruik in het voetbal. Misschien wordt het tijd voor een paar voorbeeldjes? Ik dacht het wel! 

De gouden juichwet van Warnders

Juichen moet in mijn beleving een spontane uiting van ongeremde vreugde zijn. Laat je na een puike (team)prestatie helemaal gaan en doe wat er in je opkomt. Toen ik zo oud was als jullie gebeurde dat nog. 

Onvergetelijk zijn de beelden dat Johan Cruijff na een sensationeel doelpunt in 1972 tegen Den Haag met een stuk afzetlint in zijn hand zijn vreugde liet gaan. Met zijn armen molenwiekend vreugdesprongen maken. Spontaniteit. Het mooiste was misschien nog wel in 1983 toen mijn held Marco van Basten (niet geheel toevallig een pareltje uit de jeugdopleiding van Ajax, die ons in 1988 in zijn eentje voor de tweede keer van het Duitse juk heeft bevrijd) na een doelpunt tegen Ierland in een vlaag van oceaanvreugde van gekkigheid niet wist wat hij moest doen en al trappelend met zijn voetjes op zijn handjes ging staan. Niet nadenken, maar gewoon doen! Oprechte blijdschap en vreugde. Zo zien we dat graag! Heerlijk!  En als je niet weet wat je moet doen, hef je gewoon 2 gebalde vuisten ten hemel, spring twee keer in de lucht en vier het doelpunt met je teamgenoten en je maakt er vooral geen zelfbevlekkende egotrip van. 

Helaas zijn er weinig voetballers die zich nog aan deze gouden juichwet van Warnders houden. 

Juichen: de onomkeerbare ondergang

Waar het voor het eerst echt mis ging? Dat je denkt, zo dit ging wel echt vreselijk mis?!  Dat je denkt poe poe vanaf nu is het einde echt helemaal zoek? Dat was voor mij in 1994, Kwartfinale WK Nederland – Brazilie,  lieve klupbladlezers. De eerste keer van minachtend ingestudeerd juichen werd ten volste geëtaleerd door Romario(e) en Bebeto(e) van Brazilië. Ze hadden gescoord, dat is op zich al een ramp, scoren tegen Nederland moet verboden worden, maar die vuile hufters deden het toch. Dan vliegen er al de nodige voorwerpen door de kamer richting de TV, zoals een delfts blauw servies en nietmachines en in de kroeg werden het later volle bierglazen en grote tosti’s. En toen, de absolute genadeklap, deden ze met vier minkukels van voetballers op een rijtje de armpjes in een hoek van 90 graden en doen alsof je een baby wiegt. Als je op dat moment een Uzi in je handen had gehad, had je die helemaal leeg geschoten op de TV, volslagen naar de barrebiesjes geknetterd. Maar gelukkig heeft The Voice of VV Bakkeveen geen wapenvergunning en is het ook alweer even geleden dat ik een Uzi onder mijn bed bewaarde. 

Sorry, ik was even afgeleid, maar Brazilië had dat dus gedaan er vervolgens zag je ook bij het wielrennen, in de eredivisie, in de eerste divisie en op de pupillenvelden (door kindertjes die het verschil nog niet weten tussen een ooievaar en een baarmoeder) kinderloze voetballers die slaafs al babywiegend een doelpunt vieren.  Daarna is het alleen nog maar bergafwaarts gegaan. 

Om maar even verder te gaan op het onderwerp baby’s?! Voetballers, waarschijnlijk jonge vaders die wat te vieren hebben, die met hun volle verstand, broodnuchter, een gezin thuis, die voor de wedstrijd – ik denk in de WC – een speen in hun onderbroek doen. En dan net zo lang wachten tot ze een doelpunt scoren. Ik stel me dan zo voor dat het best een keer vijf wedstrijden kan duren voordat je scoort, dus dan zit er vijf wedstrijden voor niks een speen bij de puddingbuks. En dan op een gegeven moment scoor je een keer door een fantastische voorzet van de vleugelspits, maar dan trek je je niks van aan. Dit is jouw moment. Je loopt weg, ontwijkt je teamgenoten, zonder wie je dat doelpunt nooit had kunnen maken en stopt bij de cornervlag met de camera’s op je gericht een waarschijnlijk met je eigen urine besprenkelde speen in je bek en maakt babygebaren. Ik heb hier maar 1 ding op te zeggen: het wordt tijd voor scherpschutters in het stadion. En wat mij betreft doen ze het pijnloos, dat dan weer wel, zo is uw Voice of VV Bakkeveen dan ook wel weer. 

Het topje van de ijsberg…

Is dit dan alles op het gebied van juichen waar je je aan ergert, beste Voice of VV Bakkeveen? Welnee! Dit is pas het topje van de ijsberg. Het is verder gegaan. Het kwaad is doorgewoekerd. Genadeloos en onomkeerbaar. Wat is de rode draad? Slaafs zonder nadenken dingen doen en complete minachting voor het team en het publiek. Wat het ergste is? Een speler die waarschijnlijk een beetje huilie huilie (dankje Geert) gefrustreerd is, die voor een supportersvak of voor de dug out langs loopt en een vinger voor zijn mond doet om iemands ongelijk te bewijzen. Zo van, hou je mond maar. Ik verdien maar acht ton en jullie durfden kritisch op mij te zijn en nu pak ik jullie terug, stomme ezels. Wat nog meer erg is? Want we zijn er nog lang niet… Ooit was er eens iemand verliefd en die maakte na een doelpunt met zijn handjes een hartje. Lief, ontroerend, de Voice schoot vol. Maar nu doet IEDEREEN dat, voor die teef op de tribune. Doe het maar na. Complete inflatie van het juichen. Nog eentje dan? Scoren en dan wrijven over het clublogo. De hypocrieten. En drie week later voor drie tientjes meer bij een andere club spelen en daar weer over het logo wrijven. Hypocriete galbak! 

Gaat het nog een beetje, meneer Warnders? Ja! Wil niemand meer zijn trouwring kussen na een doelpunt. Danku. Verder nog? Jaaa. Maar helaas is dit columnpje meer dan vol. 

Ik dacht het onderwerp ‘juichen’ tot twee alinea’s te kunnen beperken, maar in mijn blinde woede heb ik mij helemaal laten gaan. Is er dan helemaal niks positiefs! Jazeker wel. In Bakkeveen valt het mee en de mooiste juich aller tijden wereldwijd komt uit ons eigen dorp. Origineel. Gedurfd, nooit eerder vertoond en heel erg stoer. Ik zal geen namen noemen, maar er is een regel gekomen dat je een shirt niet mag uittrekken na een doelpunt. Maar over een ander kledingstuk is niks gezegd: de broek en die, kan ik het hier zeggen, ik doe het gewoon: die kan ook op een voetbalveld uit. 

Hoe nu verder?

Ik moet jullie nog zo verschrikkelijk veel vertellen over voetbalergernissen. Deze column loopt al aardig uit de hand, dus dat doen we volgende maand (of een maand later, als de actualiteit een interventie doet).

Liefs

thevoice@bikkelsite.com

No tags