Zoals u in eerdere Slûswachters heeft kunnen lezen is uw insider weer volledig lid van VV Bakkeveen. Inmiddels heeft dat op vier verschillende wedstrijddagen geleid tot netto 31 minuten en 46 seconden zuivere speeltijd met daarbinnen 1 schot naast,  8 balcontacten waarvan 6 naar de juiste kleur. Verder heeft dit ook geleid tot een pretinjectie van onbetaalbaar plezier van 11 uur en 45 seconden waarbinnen ik 52 eenheden goudgele pretcilinders heb weten te verorberen met alle bijwerkingen van dien. Dus mijn bijdrage valt niet te ontkennen.

Niets in het leven is gratis. Zo kwam ik er na de eerste speelavond achter dat de voetbaltenues ook gewassen moeten worden. Blijkbaar springen die niet van een smerige riekende vieze met modder besmeurde hoop  midden in de kleedkamer automatisch weer brandschoon, opgevouwen en naar lavendel geurend op nummer gesorteerd in de sporttas. Hier komt ouderwets huishoudelijke arbeid aan te pas. En na elke wedstrijdsessie weer de discussie wie de gore naar zweet ruikende lappen textiel onder zijn hoede neemt en zorgdraagt voor schone kledij bij de volgende sessie. Dat doe ik dus niet. Ik zou bij god niet weten wat ik met zoveel wasspul aan moest. Het enige wat ik zou kunnen verzinnen is de volle tas als een theezak twee keer in de sluis dompelen en hopen dat het schoon is. Of zoals ik zei: wassen dat doet maar iemand met een vrouw of een moeder. Maar dat betekent zeker niet dat ik niks wil doen. Als ambtenaar zit werken diepgeworteld in mijn DNA.

Wassen van kleding is niet het enige wat van een betrokken lid van het 35-plus team wordt verwacht. Al snel kwam er een rooster voorbij in de groepsapp waarin iedereen was ingedeeld voor of meedraaien bij de vlooienmarkt of het bundelen van de Sluswachter. De eerste ambtelijke reflex van mij was: k*tje plof,  had ik me maar nooit aangemeld voor 35 plus voetbal, nu moet ik nog aan het werk ook. Maar enkele tienden daarna dacht ik, nee nee, het is maar 1 keer per jaar een paar uur werk en daarmee draag je heel zinvol bij aan het welzijn en voortbestaan van het dorp en de club. Dus eigenlijk is het een jaarlijks erebaantje (ik overdrijf graag een beetje in de Slûswachter). En daarbij: als we het met zijn allen doen, stelt het geen ruk voor.

Zo zag ik mijn goedgespelde voor- en achternaam terug op 17 juni om mee te helpen bij de vlooienmarkt samen met nog een 35-plusser. Moet ik dan van 05:00 ’s ochtends tot 13:00 ’s middags buffelen op hoog niveau? Dat kan ik helemaal niet.  Zweet brak me uit bij die gedachte dat ik voor het eerst in mijn leven acht uur echt moest werken.  Met angst in mijn stem deed ik navraag bij onze aanvoerder. Het bleek mee te vallen. Je draait een paar uur dienst om auto’s te begeleiden bij het parkeren en vervolgens word je afgewisseld door je collega teamgenoot. Kan niet veel voorstellen. Sindsdien kon ik zonder medicatie de slaap weer een beetje vatten.

In de groepsapp was de werklust niet heel groot, want het lukte niet om voor de eerste dienst op zes mei twee bereidwilligen te vinden die deze onmenselijke klus vol in de bek wilden aankijken. Ik dacht: Frankie, ouwe trekduif, dit is jouw moment. Nu kan je laten zien uit welk hout je gesneden bent. Doe eens stoer en meld je spontaan aan. En weet je wat je ook nog gaat doen?! Je stelt je stoer op en je meldt je ook nog aan voor de vroege dienst om 06:00, want je wast ook al niet. Uiteraard wel met als voorwaarde dat ik er dan voor een heel jaar van af ben (mijn eigen winst was dat ik dan de rest van de zomer alle vrijheid had om of mij vrijdagavond kachel te hakken of een weekendje weg te gaan. Want uw ambtenaar blijft altijd nadenken, zolang ik maar geen fles rosé verticaal op mijn hoofd zet).

Ik legde 1 dreigement in de groepsapp. Ik wil wel, ook nog wel om 06:00, maar dan wil ik wel dat iemand zich aanmeldt want als er voor 14:00 niemand is geef ik de opdracht terug en zoeken jullie het uit. Ik ga geen dubbele dienst draaien. Groetjes, Insider.

Na deze stoere en mannelijke zin ging ik even afkoelen en bijkomen in bad en klokslag 12:44 kreeg ik het verlossende woord dat Gerjen zich spontaan had aangemeld om de dienst om 08:30 over te nemen. De geruststelling was groot. Ik zou die avond op bevrijdingsdag niet naar de kroeg gaan om fit, scherp en uitgerust mij om 06:00 te melden bij de keet bij de ingang van het parkeerterrein. Hier staat tegenover dat ik de rest van de zomer mijn goddelijke gang kon gaan zonder een ratelende wekker om 05:25 in het vooruitzicht.

Voor de volgende ochtend had ik 6 wekkers gezet, maar dat was achteraf niet nodig. Om 03:58 keek ik op mijn wekker en van spanning durfde ik niet meer te slapen. En meldde ik mij keurig om 05:46 bij de keet aan de ingang van het parkeerterrein. Ik kreeg een walkie talkie in mijn hand gedrukt en al snel werd ik onder de deskundige, uiterst sympathieke en betrokken vleugels van Wiebe geplaatst om mij te ontwikkelen tot zelfstandige assistent autorijtjes maken.

Nog nooit in mijn leven had ik hier bij stil gestaan. Begeleiden kon toch niet veel meer zijn dan aan het begin van het weiland vriendelijk in een open autoraampje roepen: ‘Kijk, ziet u dat grote groene grasveld daar waar u nu al bijna met de voorbanden op staat?! Dat noemen we in Bakkeveen een weiland. De koeien hebben we er speciaal voor u afgehaald. Kwak uw auto daar ergens maar neer, want er is plaats genoeg want het weiland is zo groot. En veel succes bij het zoeken naar het ontbrekende Donald Duckje uit week 48 van 1983 dat vast ergens bij de 600 standhouders aanwezig moet zijn. Doeiepoei en veel Plezierdebier!’.

Deze aanname was een hele kleine misvatting van uw insider. Het parkeren in goede banen is intensief vakwerk. Dit vereist ervaring, vakmanschap, assertiviteit, leiderschap, planmatig werken, een timmermansoog en precisie van de bovenste plank. Eigenschappen waarover Wiebe allemaal beschikt. Via twee stokken wordt op een weiland exact uitgemeten hoe een rij opgesteld moet worden. Vervolgens is het de kunst om een auto precies daar te krijgen waar je wilt. Waterpas! Deze klus is voor Wiebe en later ook Wolter. In een noodgang wordt elke auto exact begeleid waar Wiebe het neusje van de auto wil hebben. Reken op 25 auto’s in ongeveer 2,5 minuut. Dit waren precies de 150 seconden dat ik rust had en een schep adem kon happen. Want toen Wiebe het moeilijke werk had gedaan, kwam uw ambtenaar 2,5 minuut in volle actie.

Ik had de veel eenvoudigere taak om de volgende 25 auto’s tegen de door Wiebe gemaakte rij aan te laten sluiten. Neusje tegen kontje. Maar doe het maar eens! Hier kwam geen waterpas of strak leiderschap aan te pas. Tussendoor natuurlijk een vriendelijk woord voor iedereen die ik in de haast te woord kon staan, zoals: Welkom in het fantastische Bakkeveen en soms zelfs: Willkommen im fantastischen Bakkeveen und viel Spaß auf dem Flohmarkt, afhankelijk van het nummerbord. Jaja, onze sympathieke Oosterburen hebben zich wel eens minder welkom gevoeld in ons land. Ik viel in de prijzen want het was bloedmooi weer en het werd gigantisch druk. Op een gegeven moment stond er twee kilometer file in Bakkeveen, te wachten totdat ik ze een goddelijk mooi plaatsje zou wijzen.

Uw insider is 2,5 uur volle bak echt aan het werk geweest. En na 2,5 uur was uw dienaar van de kroon ook flink uitgeput. Al die auto’s, al die stappen. Voor half 9 had deze bloem der natie al 5.855 stappen gezet, gelijkstaande aan 3,9 kilometer. Normaal doe ik daar 2,5 week over: Van mijn bureau naar de printer, naar het toilet, terug naar mijn bureau via de koffieautomaat, naar het toilet, naar een vergadering, naar het toilet schijnpoepen, naar een vergadering, naar een restaurant, naar mijn bureau, naar het toilet, naar de parkeergarage en dan thuis gelijk uitgeput gelijk mijn favoriete taal uitoefenen: horizontaal op bed.

En dan ontstaat me er toch een partijtje bewondering voor alle vrijwilligers van de vlooienmarkt.  De grootste vlooienmarkt van het Noorden. Gewoon in ons Bakkeveen! Elke keer een met militair precisie geleide exercitie om al die (meestal) blije bezoekers (1800 auto’s) en 600 standhouders een onvergetelijke vlooienmarkt ervaring te bezorgen. Waar ik 1 keer per jaar 2,5 uur assistent autorijtjes maker al een monsterklus vind, zijn er tientallen vrijwilligers die (twee)wekelijks misschien wel 10 uur per week knetterhard buffelen om dit festijn in Bakkeveen mogelijk maken. En dan niet van zes tot half negen, maar van 04:00 ‘s ochtends tot ver na tweeën. Voor het gemak laat ik dan de voorbereiding en nawerk gedurende de week even buiten beschouwing. En dat allemaal voor jou en mij. De vlooienmarkt in Bakkeveen is een landelijk begrip in Noord Nederland en staat hierdoor op de kaart. Daarnaast zorgt deze vlooienmarkt er ook voor dat vele verenigingen en stichtingen in Bakkeveen blijven draaien, omdat (een gedeelte van) de opbrengst hierover wordt verdeeld. Ik heb het met eigen ogen mogen waarnemen en neem daar diep mijn petje voor af. Eigenlijk zouden velen in Bakkeveen dit best een keer mogen doen, helpen op de vlooienmarkt om te aanschouwen wat voor unieks we in Bakkeveen hebben en hoeveel mensen daar keihard aan werken.

Met een zeer bewonderend applaus voor alle vrijwillige vlooienmarktmedewerkers,

Uw insider

Ps. kijk eens naar de foto bij dit artikel. De helft van deze oneindige rijtjes heeft uw insider begeleid. Stoer he?! (het moeilijke werk op deze foto hebben Wiebe en Wolter gedaan en deze helden gingen hierna nog 5 uur door).

No tags